[ Libra NëLinjë ]
Hajdin Morina
POEZI E PAMBARIM
(kushtuar Arifes, bashkëshortes sime)
Në të dy liqenet ku të kaltërohen netët edhe ditët
Në të dy ujëvarat e Drinit mbi floknajën e gjelbërimit
Në të dy sytë të shoh zgalem e pelikan e të shoh nosit
Të shoh varkë që mund valë e suvalë
Në secilin det të fëmijëve tanë
Që tash ngjiten vetë përpjetë
Shtigjeve të qiellit më afër diellit
Arblinda dhe Arbesa Arbiana Arblindi edhe Era
Nuk janë më si atëherë kur shkruanin në rërë
Mbi shpinën e nxehtë të ranishtës së Durrësit
E ti kishe frikë e drojë
Se mo ikin larg nga çadra jonë
Hyjnor është shpirti i nënave
Dhe fjalët që u dalin nga sytë
Veshur thjesht me dhimbjen
Veshur thjesht me dashurinë
Vetëm e nënave është heshtja e tyre aq e thellë
Më e fortë sesa gjëma e tërmetit
Nga të dridhurat e tokës kur del
Në faqet e qiellit të dy liqeneve që të rrëmbushen shpesh
Lexoj çfarë ka shkruar shpirti i shenjtë gurëve të vjetër
Në papirus e pergamenë e tash vonë në letër
NËSE
Nëse sot sikur dje nuk vë asgjë mbi atdhe
Nëse ti thua vetëm të rënët janë flamuri yt
Keopsi ta bën lavrën e t’i bën krojet gurishtë
Me krahët e kohës sime robinjë bën piramidë
ME PRUSH TË GALAKTIKËS
Me shpëtue nga skllavërimi lirinë
Prush duhet me marrë
Në zjarrin ku ngjizen yjet në galaktikë
