Poezi nga Neki Lulaj

Neki Lulaj

ZJARRI

Kur Nënëlokja
Na vizitoi në Perëndim
Fluturoi nga Parajsa
Në krahun e zogut jetim
Pasë shumë vitesh
Me lot përqafimi
Në dhe të huaj
Kish sjellë ujin e burimit
Që t´na e shuajë etjen
E zjarrit të përmallimit

Dy ftonj në çantën e dorës
Me aromën e Kosovës
T’i ka sjellë Nenëlokja
T’i qërosh
Njërin kur te bien mbi tokë
Fjollat e dëborës
E tjetrin
Kur natyra vishet me gjelbrim
Sa here që të thërret vendi im
Ja dhe mollët e bahçes
T´i shijosh sa janë të ëmbla
Për nipërit e Nënëlokës

Qenka më afër
Se Bërliqi nga Prishtina
Pse nuk na vizitoni më shpesh
Pse ne fund të çdo jave
Në katund nuk vinë fëmija
Tha Nënëlokja
Që kishte mbushur mbi 80 vjet
Mysafire e ardhur në kurbet

KUSH

Kush qëndisë sonte
Mbi gjergjefin e ëndrrave
Me gjilpërën e vashave të fejuara
Me këngën e zogjëve të qiellit
Të lastruar
Të çmendur pasë dashurisë
Kanë ngritur çerdhën
Nën dritarën e Hyjneshës së Diellit

Diçka ma tremb natën
Lakuriqët fluturojnë në vëzhgim
Grabitqari i territ
Vazhdon shtigjeve të plaçkës
Rrugës së turpit
Fluturimi i tyre mallkim
Kalorsëit e dasmave të mëdha
Zogjëve u dhanë premtim
Se çerdhet e tyre
Nën dritarën e hyjneshës
I mbrojnë me shigjetat e Trojës
Zogjtë lozonjarë që kendojnë
Këngët më të bukura të botës

FLUTURIM

Nga vendet e largëta
Fluturuan zogjtë
Shtegtarë
E etja i shtrëngoi
Nëpër kohë
U ndalën te breglumi
T’i njomin buzët e shkrumuara
Por zoti u paralajmëroi
Se lumin e kishin helmuar

Zogjtë vazhduan shtegtimin
Fluturuan si engjëjt
Me shpirtërat e fëmijëve
Të padjallëzuar
Mbi flatra
Etjen e bartën me vete
Zoti i erërave ua mësoi rrugën
Pa u lodhur nga rrugëtimi
Cakun e puthën
Pasi papritmas i gjetën
Portat e hapura të shpirtit

Me përgjërim
Zoti i shiut dëgjoi cicërimën
Tuboi retë dhe ua lëshoi shiun
Për ta shuar etjen e imagjinuar
Zotin e shiut e bekuan
Buzët e shkrumuara
I njomën me ujin e bekuar
Freskia e Parajsës
Dhunti e pa imagjionuar

MA FAL

Ma fal
Atë që ta fali Perëndia
Bukurinë…
Se dhuratë e ke
Dikujt për t’ia dhuruar
Ma fal buzëqeshjen
Në janarët e ngrirë
Akullin e zemrës
Ma shkrij
Anijet për të lundruar

Ma fal
Atë që e shkrinë mallin
Si dielli vesën që e terr
Ma fal trëndafillin e zemrës
Qe ta ujis me lotët e besnikërisë
Dhe të dashurisë…
Unë flasë me heshtjen
Ti s´fet por ofshan…
Më thuaj a e kërkova
Më shumë se atë
Që Perëndia ty
Dhuratë ta pat dhënë