Hijet që teatronin
Nga Asllan Dibrani
Bredha në Kosovën anembanë
Pashe burra qe vdiqën për vatan
varrezat u përpëliteshin nga stuhitë
anemonë Kosovës pashë fytyrat qe i njihja
kishte shumë që kisha dëgjuar për ta
edhe qe si njihja pashë shumë
aty pushonin së bashku dhe kuvendonin
me kish marr malli ti përqafoj
edhe në sytë e shtrigave të djallëzuara
që rrinë pran varreve
dhe për se vdekuri i urrejnë
të çmallem me ta që nga fusha e betejës
ikën në amshim shekujve lanë gjurmët e lirisë
njerëz me shpatë dhe pushkë teatrorin
nën hijen e historisë pran syve të mi
me penë në dorë më doli Naimi ,Çajupi ,Fishta, etj
në betejat frontale këta vdiqën
për komb, liri e atdhe
erdha ti shoh dhe tu përulëm
eca i heshtur ndër varre,
një vend bosh gjeta
për tu vënë kurorë lulesh mbi lapidar
për balle tyre mbolla lule pranverën
ndeza më pas disa qirinj
një vaskë ujë vendosa në sheshin e varreve
kur të vdes aty dua të me varrosni
ndezë qirinjtë na i leni
kur të me kërkoni aty do të me gjeni
amanet po ju lë vëllezër motra kudo që të jeni
këmbë armiku këtu mbi këtë dhe mos të leni…
Kosovë 2014
Rrapi i vatrës sime
Nga Asllan Dibrani
Rruga ime pa fillim dhe fund puthitet
hijen tënde portë me halle të kujtoj nga fëmijëria
etjet,për herë të fundit dhe lotët lum
mbi pellg të thellë dhe dushkun shumë ngjyrësh
I bukuri Rrapi i vatrës sime
kokën e mbaje lartë nga qielli blu
sikur luteshe për vajet dhe dëshpërimin tim
Rrap prite shpesh vapën e tepruar
Nga lulet që rriteshin rrëze trupit tënd
më solle aromë atëherë kur desha nën qiellin tim
m’i kujton kalldrëmet e lashta të gjyshërve me kushtrim
kur të pashë së fundit herë në betejën e vdekjes
Foto e Rrap-Statujës me motiv nga rajoni i Gallapit
Shijova rrethe e përqark heshtjen e natyrës
me dushk të kuq e verdh skuqur nëpër shekuj
bartin me vete nga një copëz histori
kalorësitë me plisa të bardh luftonin për liri
I prite yjet polare që rrezitën këtë tokë
mbushur, aromë qiellin e zbukuro
mësova shpesh nën gjirin tënd në dritën e hënës
ruajte librat nga stuhia e kohës
Edhe pushka e gjyshit në barkun tënd u strehua
Ti dimrin ma bëre verë
Në trupin gjeta fshehtësitë shekullore
Rri gjithmonë legjendë kohore
Do kujtoj deri sa të jam i shtirur në arkivol
deri sa të jam me frymë afër teje do të qëndroj
Rapi i maleve të mia në Gallapin ma të bukur
Aty më lindi nëna nën hijen tende më përkundi
Te ti i dashur Rrap-Statujë
ishte jeta dhe vdekja qe shtegtonin gjithmonë
skutave dhe brigjeve të pa harruara
Të ti frymonin mjeshtrit qe ndërtonin mure e kulla
Ti mbetesh gjithnjë qiri i ndezur në tokën tonë
në degët tua relakson kënga e zogjve shtegtar
gurët që latova mi ruan nëse unë nuk do të rroj
flatrat e pranverës në shtratin tënd do t’i kujtoj
Do të kujtoj nga bota e pa kthim plagët e zjarrit nga armiku
egërsinë njerëzore dhe gërmadhat e shtatit tuaj
do ti kujtoj shkronjat e gdhenda në trup tuaj
mbishkrimin e ushtarit të vrarë për liri!
Të vrarit!
Kushtuar vëllezërve Gërvalla dhe Kadri Zekës
Nga Asllan Dibrani
I vranë qe të tre
Që mos të vdesin kurrë
Emrat e tyre u shkruan me shkronja të arta
Nga flaka e pushkës se armikut
Emrat e tyre u ndritën
Sot janë kandil dhe shkëndija
Emrat e tyre u bënë diell që ngrohin
Mbi tokën tonë me gurë e kështjella
Pishtarët e lirisë lindën në Kosovë
U vranë në Diasporë nga sllav e tradhtarë
Ata i vranë
Po zëri i tyre është i gjallë në folenë e zogjve
Në vatrën e tyre
Aty bredhin të gjallë mbi tokat ilire
Ikën dhe u kthyen në kështjellat e Kosovës
Fjalën e mbajtën
Lirinë shijuan pas 30 vjetësh
Atje nën lapidarët e Kosovës
U shkruan emrat e tyre legjenda të Kombit.
Shaban Polluzha lidhe besën për Shqipërinë
Nga Asllan Dibrani
Ti Drenicë, moj Zonjë e rënd
I thirre burrat për mejdan
Shaban Polluzhen një trim vigan
Luftoj për Kosovën me jatagan
Luftove or burrë për kulla shqiptare
me plis të bardhë dhe i rrallë
Luftën e fillove në Rezallë
I ndejte armikut ballë për ballë
Ti i tëri u dogje për tokë e atdhe
Për komb, flamurë e liri
Lidhe besën për Shqipërinë
Tradhtarët u bashkuan me Serbinë
Atdheu gjithmonë kërkon flijim e liri
Me lot Shaban do të qaje për ty
Kosova të mbeti shume borxh qe s’te dëgjoj
Shaban or trim flijove për Shqiptari !
Dezertor spiun e burra të ligj për Serbinë
I bashkove ballistë e partizanë te gjithë nën një flamur
Ti ish për Shqipëri ca ishin për Jugosllavi
Ca të mjerë për Maqedoni e Mal te zi
E harruan të madhen Çamëri !!!
I burgosur në vendin tim
Nga Asllan Dibrani
Këtu në vendin tim, shtypje ironike
Në front është mendja ime
Për ju, tokat shqiptare, në shtëpinë e armiqve?
Unë jam i burgosuri për ju o fushat e brigjet me lule
Në një qeli izolimi nga armiku
Mësimet kam gjuhën e stërgjyshërve
Zogjtë qe ciceronin në kullat e mia
Një popull pa mendime është i privuar
Nuk është asgjë tjetër veçse një tufë delesh
Të etura dhe të verbër në oazën e pa shpresë
Kundër një sundimtari i cili kërkon vetëm shtypje
Thuaju atyre se unë jam kokëfortë, këmbëngulës
I pashoq në fitoren time për popullin tim
Humbje nuk dua se është nënçmim!
Prangat tua që me thellohen në mish
Do me bëjnë një profet në tokë time
Nga vdekjet e shumta veshur në të zeza
Nuk ka vend çizmja e juaj këtu barbarë
Në betejën e mashtrimeve janë puthadorët
Na poshtërojnë kur flasin si ju
Nëse historia ju thotë diçka ajo do të tregoj
Lavdinë e ashtuquajtur në armiqësinë time
Kjo është kur unë jam një i burgosur
Në vendin tim të gjysh pas gjyshi!
Edhe i burgosur jam ma me vlerë se ju
Që ishit dhe jeni zorrë nën këmbët e armikut
I prangosur e armatosa popullin tim
Këto zinxhirët të futur në kockat e mia
Do të shkrihen në penë dhe plumb për ju Serbët primitiv
Dyert rojë, hapni si të doni nuk do më trembni
Zgjoni frikë të ata qe i keni mundur
Edhe kur flejë ju me keni frikë se jam i pamposhtur
Edhe nëse sytë e mi janë të mbyllur
Përpëlitem dhe ëndërroj t’u shporri nga këtu
Unë do jam zgjuar pararoje në çdo kohë!!!
Heshtja në vetmi
Nga Asllan Dibrani
Ti kujtoj belbëzimet e para
heshtja thyen faraonin
heshtja është arsyeja e vetmisë sime
i heshtur të përkëdheli dh të puthi
I heshtur në vetmi të dua
i heshtur jetoj me ty
në polarin e ftohtë me akuj
në vullkanin që vjell zjarr
Me ty të gjitha i duroj
heshtja është gjuha që pëshpëritë shumë
heshtja është arsyeja e vetmisë sime
heshtja ime, heshtja juaj, heshtja e fjalës
Kjo fjalë ka miliona kuptime
heshtja do të thotë parajsë ,gëzim ,dashuri
një murg, merret me heshtje të plotë
heshtja flet më fort se çdo fjalë
Heshtja është frika dhe guximi
është zbrazëtia e zemrës sime
jeton e uritur natën në oqeanin e dashurisë
natën në heshtje i shëroj plagët
Dhimbjet e plagëve për Ty sa rriten
përpëlitem me ëndrra e gëzime të dua në heshtje
pa fjalë edhe sikur të jesh në varr, nën det e shkëmbejë
të dua edhe në shkretëtirë të gjerë se je e madhe dhe me vlerë…
Rri krenare je e madhe dhe e shenjtë
Nga Asllan Dibrani
Kur të pashë
Moj e bukura e dheut
Qielli ndriti zemra u trazua
Rrezet e diellit shkëlqyen
Edhe yjtë e natës me rrëmbyen
Në ballin tënd gjeta oqeanin e dashurisë
Po ku humba dhe u treta deri me tash
Goce ma të bukur në jetë nuk pashë
U shkri dëborë dhe u shkri akull
Pluhuri mi mbulojë kujtimet
Sa ma larg të qëndrojmë
Zemrat thyhen e lëngojnë
Por si lulet e vyshkura nga vapa
Lundrova në botën e çudirave
Më pushtove të tërin
Në mbretërinë e heshtjes
Ti atje e unë këtu
Si fëmija jetim në jetë
Pa djallëzi, intriga dhe ligësi
Më bëre të shkrihem për dashuri
Ti moj gocë shqiptare me shtat selvi
Zemrën ma bëre mal me mirësi
Oh e bukura e dheut në ketë jetë
Rri krenare je e madhe dhe e shenjtë
Të përulem o nënë
Nga Asllan Dibrani
Nënës time poezi nga burgu i Nishit
Vetëm Ty të përulem në këtë botë
Me duart prej prangave ngrehe
E me gjakun e zhbërë në lot
Me dite,me jave,e muaj
Jetova me brengen tende
Kur u ndamë atë nate në errësirë
Ti ishte dhimbja me e madhe që me dhembë
Dhe fjala jote balsam:” Mbahu o bir!”
Nuk e harrova dot djersën
Të rridhte si përrua
Në brazdat-rrudha të ballit
Dhe nofullat e shtrënguara prej dhimbjes
Kur shihje prangat në duart e djalit
Te përulem o Nënë
Vetëm Ty të përulem në botë
Me shpirtin peng tek Ty lëne
Dhe mallin qe s’e shuaja dot
Ti kurrë nuk me le vetëm
Në qelinë e vuajtjeve të gjata
Tek ty e gjeja forcën
Tek ty e gjeja shpresën
Kur si përbinesh me gllabëronte nata
Kur me vije Ti përtej hekurave të qelisë së mallkuar
nga serbosllavët ardhacak të pa ftuar
Unë burrërohesha me krenarinë tënde
Edhe se shpirti me qante
Për mallin tonë të pashuar
Ah moj burrneshë… Unë vidhja forcë e krenari
Në ty gjeja trimërinë e pa fund
Ndjeja gjer në palcë qëndresën tënde titanike
Jashtë forcës njerëzore…
Te përulem o Nënë vetëm
Ty të përulem në këtë botë
Që netët i ngrysje ngrënë e pangrënë
Dhe kafshatën e bukës gatuar me lot…
Kur vije në burgun famkeq te Nishit
Ti me sillje pranverën
Me sillje të gjitha stinët aty
E unë nuk mundja dot te hapja derën
Ne vend te përqafimit ne, flisnim me sy…
Ligështimin e shpirtit tënd për metamorfozën time
Brenda qelisë se mallkuar
Nuk e shfaqe kurrë
Me shihje sikur të isha rinuar
Me shihje çdo herë e me burrë.
Kështu kaluan dite,muaj e vite
Ti përherë me dhe forcë e jetë
Ti mbete për mua i vetmi burim dashurie dhe drite
Ne vitet plotë mundim vuajtje e derte…
Të përulem o Nënë
Dhe sot me mall të përqafoj
Të jam mirënjohës përjetë nënë
Je buqetë madhështore për kombin tim
Të përulem me gjithë zemër të falë
Të gjitha,të gjitha DASHURITE…!
