Fejzi Braushi, 07.02.2010
Intervista/ Dritëro Agolli komenton krizën politike në vend, duke theksuar se mundësitë e zgjidhjes së saj në tryezën e kreut të shtetit janë të pakta
Agolli: Tryeza e Presidentit mund të dështojë
Patriarku i PS-së shprehet se fajin dhe përgjegjësinë për krizën e ka Berisha. Kolegji ka shkelur ligjin për kutitë
Shkrimtari dhe një nga figurat historike të Partisë Socialiste, Dritëro Agolli, në një intervistë për “Shekulli”-n shprehet pesimist për mundësinë e gjetjes së një zgjidhje për krizën e “kutive”. Sipas Agollit, karakteri që mbartin kryetarët e dy partive kryesore politike në vend i bënë të pakta shpresat për tu marrë vesh në një tryezë të thirrur nga Presidenti. Madje, për ta folklorizuar disi situatën, ai nuk nguron t’i krahasojë dy liderët politikë, Ramën dhe Berishën me historinë e dy cjepërve që duke mos i hapur rrugë njeri-tjetrit ranë të dy nga çatia. Megjithatë, ai shprehet se përgjegjësia për situatën e krijuar është mazhorancës, e cila, sipas tij, duhet t’i hapë rrugë opozitës për të arritur tek zgjidhja e shumë dëshiruar jo vetëm nga shqiptarët, por edhe nga ndërkombëtarët.
Z. Agolli, prej më shumë se shtatë muajsh klasa politike shqiptare është përfshirë në një krizë nga e cila duket se e ka të pamundur të dalë. Për këtë arsye ditët e fundit kemi parë një investim të faktorit ndërkombëtar për të detyruar dy forcat e mëdha politike shqiptare që të ulen në tryezën e bisedimeve për të gjetur një zgjidhje. A duhej që kjo lëvizje të ishte iniciuar kohë më parë nga vet faktorët politike në vend me qëllim që kriza të mos shkonte në kufijtë limit që i lejon Kushtetuta për vlefshmërinë e mandateve të deputetëve?
Shqiptarët në përgjithësi, por veçanërisht tani në këto 20 vite janë mësuar t’i zgjidhin problemet që kanë, qofshin këto politike, ekonomike apo edhe shoqërore, nëpërmjet të huajve, veçanërisht nëpërmjet organizatave ndërkombëtare, siç është Bashkimi Europian, Këshilli i Europës, apo edhe nëpërmjet ndërhyrjes së shteteve që kanë influencë në vend si SHBA, vendet ballkanike etj. Prandaj dua të them se politika shqiptare është mësuar me këtë mënyrë të vepruari. Madje, në mënyrë metaforike politikën shqiptare do ta quaja një universitet që profesorët i ka të huaj, ndërsa nxënësit apo studentët janë politikanët shqiptarë, të cilët në vijimësi kanë nevojë për këshillat e pedagogëve. Pra, janë profesorët e huaj ata që mësojnë nxënësit shqiptar në këtë universitet.
Edhe tani, pas 20 vjetësh situatë është po e njëjta. U bë mbledhja e Këshillit të Europës dhe aty shkuan delegatët tanë nga Kuvend, natyrisht delegatë të një krahu, çka përbën të vetmin rast që në këtë forum ndërkombëtar venë përfaqësues vetëm nga një krah. Dhe atje nuk është se i ftuan hajdeni ju, por ata, ndërkombëtarët thanë se ne do vijmë në universitetin tuaj. Ndaj sërish do vijnë këta pedagogë të huaj, ndërsa disa janë prezentë këtu, sepse janë ambasadorët e këtyre vendeve apo përfaqësues të ndryshëm, për të zgjidhur këtë konflikt të madh që ka shtatë muaj që ekziston. Pra, është një kohë relativisht e gjatë. Madje, do të thosha se në shtatë muaj aq sa ka zgjatur kjo krizë mund të zhvillohet edhe një revolucion, kjo pasi revolucionet që janë bërë në botë nuk kanë zgjatur më shumë se gjashtë apo shtatë muaj. Janë grumbulluar inatet apo pakënaqësitë, por për një periudhë kaq të gjatë janë zgjidhur si revolucione. T’i marrim të gjithë revolucionet, atë francez, atë rusë, apo revolucione të tjera nuk kanë zgjatur kaq kohë sa ka zgjatur kjo krizë në vendin tonë.
Pse ndodh kështu, ka të bëjë kjo me një mangësi të klasës sonë politike, apo ka të bëjë kryesisht me drejtuesit e tyre?
Janë zgjatur shumë, sepse të dyja partitë e mëdha në krye kanë njerëz shumë kokëfortë dhe për pasojë asnjëra palë nuk lëshon pe. Besoj e keni dëgjuar atë përrallën që dy cjepër me brirë të mëdha ecnin mbi çati përballë njeri-tjetrit dhe nuk i lëshonin rrugë njeri-tjetrit, duke i thënë njëri-tjetrit se do kalojë unë i pari, prandaj më lësho rrugën ti. Ngaqë nuk i lëshonin rrugë njeri-tjetrit të dy cjepërit u ndeshën dhe ranë poshtë. Kështu që të dy cjepërit të mos bien poshtë ngaqë nuk i lëshojnë rrugë njeri-tjetrit, duhet të na vijnë ca cjepër profesor nga jashtë që të zgjidhin këtë problem. Mirëpo, problemi, megjithëse nuk është shumë i ngatërruar, po bëhet i vështirë për shkak të mos lëshimit të rrugës për të gjetur kompromisin.
Të dyja partitë kanë si kërkesë të tyren, njëra të hapen kutitë dhe tjetra thotë nuk i hap. Ndaj i gjithë problemi qëndron vetëm në këtë gjë të hapen ose jo. Opozita thotë se në rast se hapen kutitë do shkojë menjëherë në parlament, ndërsa pala tjetër thotë që mos të hapen duke u justifikuar se një gjë të tillë nuk e lejon ligji. Por, ligjin, kur na intereson e bëjmë si të duam, ndërsa kur nuk na intereson nuk e bëjmë, madje as nuk e zbatojmë edhe kur ai është. Sa ligje ka bërë kjo mazhorancë dhe që i ka kundërshtuar Gjykata Kushtetuese, si marrëveshja për ujërat, ligji i dosjeve, e shumë të tjera, afro 18 ligje.
Ndaj unë mendoj se edhe nëse gjykata vendos të hapen kutitë ato nuk do të hapen, megjithëse themi se ligji është mbi të gjitha. Po të themi ligji mbi të gjitha nuk kemi bërë gjë tjetër veçse e kemi anashkaluar atë. Është njësoj si të themi fjalën liri gjithnjë, kjo do të thotë se s’ke liri. E kemi dëgjuar lirinë edhe në sistemin e shkuar, edhe në këngë, poemat për lirinë, çka do të thoshte se ajo mungonte. Kështu edhe tani thuhet se ligji mbi të gjitha, se jemi vend i lirë, vend demokratik, por unë them se kur përdoren këto fjalë kaq shumë do të thotë se ato nuk janë.
Si e parashikoni tryezën e bisedimeve që po bën në plan të thërrasë Presidenti i Republikës për zgjidhjen e kësaj krize?
Them se Presidenti e ka shumë të vështirë për të arritur në një zgjidhje me këto përpjekje. Kjo pasi janë në pozita krejt të kundërta, nuk ka një lehtësi. Mazhoranca thotë që të vij opozita në Kuvend dhe të ngrejë një komision hetimor për zgjedhjet. Por lind pyetja se ky komision çfarë do bëjë pa fakte, pasi provat gjenden në kuti. Kutitë nuk kanë gjera sekrete brenda, ato janë të përkohshme, pasi pas pak muajsh materialet zgjedhore dhe fletët e votimit do të digjen. Këtu ka një zgjidhje që mund të jetë që para djegies të bien dakord që t’i jepen socialistëve t’i shohin kutitë se çfarë kanë brenda, domethënë të shohin votat dhe pastaj i digjni.
Pse duhet t’i djegin pa i parë, aq më shumë që atje nuk ka ndonjë gjë sekrete. Ne kemi rastin e ligjit të dosjeve, i cili edhe pse është rrëzuar nga Gjykata Kushtetuese, ne shohim çdo ditë në media dosje që publikohen, ku dalin spiunë apo bashkëpunëtor të Sigurimit etj. Pra, ato që janë sekrete dhe që nuk duhen hapur ato në fakt janë hapur. Ndërsa kutitë që s’kanë ndonjë sekret dhe që opozita kërkon t’i hapë nuk hapen, pavarësisht se nuk janë sekrete. Por këtu natyrshëm lind dyshimi se ai që nuk pranon t’i hapë diçka ka, ose fsheh diçka. Për këtë arsye presidenti e ka shumë të vështirë që të detyrojë palët që të bien në kompromis.
Pra, jeni pesimist për arritjen e një zgjidhje nga kjo tryezë?
Me këto mendime që po shkojnë palët në këtë tryezë, Presidenti do ta ketë shumë të vështirë. Ndaj kam frikë se kjo tryezë do të dështojë. Ose mund të ketë ndonjë mundësi tjetër, për të cilat palët mund të bien dakord vetëm për momentin.
Cila mund të ishte kjo mundësi?
Po mund të arrihet në mirëkuptim që t’i hapin kutitë jo tani që debati është i nxehtë, por të hapen pasi të bëjë dy vjet në pushtet kjo mazhorancë. Pra, opozita të pranojë të hyjë në parlament, por duke pasur premtimin e mazhorancës që pas dy vjetësh të hapen kutitë.
E kujt është përgjegjësia për një situatë të tillë?
Fajet i ka i madhi gjithmonë. Për shembull unë kam nipin tim Emilin dhe jam unë ai që duhet t’i them atij mos qaj, mos u sill keq dhe për ta qetësuar do të më duhet t’i plotësoj edhe dëshirat që ka si i vogël që është. Pra, nëse ai do dojë një mollë unë do t’ia jap apo nëse do dojë diçka tjetër unë sërish do t’ia plotësoj dëshirën. Prandaj, dua të them se mazhoranca është e madhja dhe ajo duhet të lëshojë rrugë, në mënyrë që të tërheqë opozitën në Kuvend. Kështu, që unë mendoj se fajet në këtë rast nuk i ka e majta, por mazhoranca.
Ju personalisht çfarë prisni nga tryeza e Topit, pasi edhe vetë presidenti si kryetar i KLD-së është shprehur më parë se nuk mund të ndërhynte, pasi bëhet fjalë për interpretimin e një vendimi gjykate, në rastin konkret të Kolegjit Zgjedhor. Mendoni se edhe ai është i pozicionuar në këtë rast kundra kërkesës së PS-së?
Përderisa Kodi e përcakton që kur e kërkojnë dy anëtarë të KQZ-së hapjen e kutive, atëherë del se është Gjykata ajo që ka shkelur ligjin. Prandaj, për këtë arsye kjo shkelje duhet çuar në vend dhe në këtë mënyrë do të merrte fund kjo çështje.
Megjithatë, Gjykata është institucioni më i lartë vendimmarrës edhe për këtë çështje…
Por Gjykata ka shkelur ligjin, pasi nuk e ka zbatuar dispozitën ku thuhet se nëse dy anëtarë të KQZ-së kanë kundërshtime kutitë hapen.
Realisht Kodi Zgjedhor për një kërkesë të tillë i kërkon dy anëtarëve të KQZ-së që për të hapur kutitë duhet të kenë prova apo shenja për shkeljet që mund të jenë bërë gjatë procesit të votimit apo numërimit të votave….
Po faktet apo provat gjenden në kuti, ndaj duhen hapur kutitë për t’i marrë dhe për të parë nëse ata që e kërkojnë një gjë të tillë apo që akuzojnë për manipulime kanë të drejtë ose jo. Pastaj kjo situatë shkon përshtat me atë që mua më humb kuleta, ndërsa në krah kam pasur vetëm një njeri. Prandaj duhet thirrur ai person për tu ballafaquar nëse e ka marrë apo jo.
Sa i ka shërbyer opozitës bojkoti, pra e ka forcuar apo e ka dobësuar?
Bojkoti në fazën e parë, dy-tre muajt e parë e ka forcuar opozitën. Por pas kësaj periudhe populli është lodhur pak dhe nuk e mirëpret më këtë situatë. Populli e kupton më mirë se kushdo se një krizë e tillë politike rëndon së pari mbi vetë atë. Kjo nga varfëria e madhe që mbizotëron dhe për të cilën politika nuk ka më vëmendje. Pavarësisht se thonë që s’ka varfëri dhe se populli jeton i lumtur, varfëria është në kulm, çmimet janë në kulm, monedha shqiptare ka rënë në vlerë, taksat janë rritur dhe e gjithë kjo situatë rëndon mbi supet e popullit. Prandaj populli është i inatosur me të dyja palët, pavarësisht se mund të jetë inatosur më shumë me mazhorancën sesa me opozitën, pasi ajo i ka në dorë çelësat si të luftimit të varfërisë apo të çdo gjendje të padëshirueshme për popullin.
Nuk do ishte më mirë që opozita të ishte në Kuvend për të bërë oponencën e saj për të gjitha këto që thatë ju, pra për varfërinë, çmimet, taksat e larta etj?
Nga ana personale unë po të isha deputet i opozitës mund të qëndroja disa kohë në bojkot, por nuk do zgjatja kaq dhe do hyja në parlament dhe atje do të diskutoja për këto gjera dhe për të gjitha problemet që ka sot shoqëria. Por, është dhe diçka tjetër që nëse opozita do të hyjë në parlament në këtë moment, e gjithë mazhoranca do të derdhet kundër saj, do ta vënë në tabelën e qitjes duke i thënë se ju bijtë e bllokmenëve na vonuat kaq shumë dhe ju na penguat për reformat dhe tani vini me bishtin ndër shalë duke rënë në gjunjë para nesh. Kjo e vë opozitën në një vështirësi të madhe duke e frenuar deri diku për hapin që duhet të hedh.
Mund të ishte një zgjidhje për krizën aktuale ripërsëritja e marrëveshjes së vitit 2002, ku opozitës së atëhershme për shkak se zgjedhjet ishin të cenuara iu dha presidenti, prokurori e disa institucione të tjera?
Nuk më duket me vend një marrëveshje e tillë për shumë arsye. Më mirë është që të bëjnë një marrëveshje jo të plotë, por të pranueshme për të dyja palët.
Si mund të ishte një marrëveshje e tillë?
Një marrëveshje që ta pranonin të dyja palët me gjysmë zemre, pra jo me kënaqësi. Meqenëse kjo çështje është bërë jo vetëm shqetësim kombëtar, por edhe ndërkombëtar, forcat politike duhet të mendojnë për të mos u bërë shkaktarë për ta mbajtur vendin jashtë BE dhe pa viza dhe për hir të të gjithë zhvillimit të vendit të detyrohen që ta ndërpresin bojkotin, duke thënë se duhet ta mendojmë në mënyrë që të mos i bjerrë hunda menjëherë. Pasi të kalojë një javë apo dy javë të hyjnë në parlament. Duhet ta theksojmë se në zgjedhje nuk ka fituar askush, as Berisha, as Edi dhe as LSI. Ky është një triumf gjysmak i së djathtës, e cila vendime të mëdha nuk merr dot. Domethënë të gjitha partitë nuk kanë fituar, pasi PD nuk ka më shumë se 3-4 deputetë se PS. Edhe kjo është një arsye që meqenëse askush s’ka fituar të hyjnë në Kuvend.
Z. Agolli, ju e përmendët edhe vetë pak më lart, por unë do të doja të ju pyesja se sa e mundur është që Rama dhe Berisha të merren vesh duke u ulur në të njëjtën tryezë, kur s’kanë kaluar shumë kohë nga momenti që kryeministri ndërmori një fushatë sharjesh, duke prekur edhe familjarët e liderit të opozitës?
Po ajo që ka ndodhur në të shkuarën na tregon se ka ndodhur që edhe janë marrë vesh se edhe Ilir Metën sa e ka sharë Sali Berisha apo ai Berishën. Madje, edhe tre ditë para zgjedhjeve ata janë sharë keq mes tyre, por ja që ata sot janë në një qeveri, pra janë marrë vesh. Edhe vet përfaqësuesit ndërkombëtar thonë se nuk kemi dëgjuar ndonjëherë në ndonjë vend të botës të shahet kaq shumë sa në Shqipëri, të thonë fjalët më të çuditshme. Kështu që sa janë sharë edhe të tjerë dhe prapë janë afruar. Nuk e ka për gjë politika jonë që ta shahet dhe prapë të bashkohet. Por këtu është punë tjetër që këta duan ta lodhin njeri-tjetrin. Por kjo ka bërë nga ana tjetër që edhe populli mesa vë re unë të jetë lodhur nga kjo situatë. Lodhja e njeri-tjetrit nuk është gjë e mirë për demokracinë.
Realisht zoti Agolli, nisur edhe nga eksperienca e gjatë e jetës dhe duke qenë se keni jetuar nga afër politikën e të dy periudhave, si atë gjatë komunizmit ashtu edhe këtë të tanishmen, si ndiheni kur dëgjoni gjuhën që përdor mazhoranca kundër deputetëve të rijnë të opozitës, ku i ka cilësuar ashtu siç edhe e evidentuat edhe ju vetë si bijtë e bllokmenëve etj?
Janë akuza të ulëta dhe të pabaza. Ata që sot konsiderohen si djem bllokmenësh nuk janë të tillë, pasi prindërit e tyre nuk kanë qenë bllokmenë. Ata qenë funksionar të mesëm të atij pushteti, si sekretar dhe kryesisht intelektualë. Hamit Beqja, i ati i Ilir Beqes, ishte një nga figurat më të rëndësishme, pasi ishte diplomat, akademik, ka dhënë kontribut të madh me librat e tij për psikologjinë dhe didaktikën. Ai ishte një nëpunës që shkoi në Komitet Qendror dhe shumë shpejt e hoqën prej aty dhe e çuan në Durrës me punë. Po kështu Sul Bushati ishte një sekretar partie, një njeri i ndershëm, apo Kristaq Rama, i cili ishte një nga skulptorët më të mëdhenj tanë dhe ne sot falemi atje tek monumenti “Nënë Shqipëri” ose në Vlorë. Ai bëri një gabim kur ishte në atë gjyq kolektiv, për të cilin ai bëhet me faj. Në të tilla procese duhet ta hidhje firmën edhe pa e parë fare personin, ishe i detyruar.
Po t’i zëmë një më një të gjithë e kanë hedhur firmën në rast se kanë qenë në gjyqe të tilla edhe ata që thonë jo. Mund të mos kenë hedhur për një njeri që ka qenë në forumet e larta, por kanë hedhur firmën për njerëz të thjeshtë në mëhallë, që dikush të izolohet apo internohet. Kështu, që një gabim nuk duhet të hedh gjithçka poshtë, prandaj nuk duhet të nisemi nga një gabim, por të shohim gjënë në kompleksitet. Ministri i Kulturës i kohës së Leninit, Llunaçarski, ishte kritikë dhe një njerëzit më të kulturuar të asaj kohe jo vetëm të Rusisë, por në Europë dhe para revolucionit ai shkroi një libër bashkë me një autor tjetër Bogdanov, ku theksohej nevoja për krijimin e një perëndie, si një mënyrë për të bërë masat e gjera për vete, sepse besonin shumë për të mos krijuar përshtypjen se ishin kundra fesë apo besimit. Lenini i kritikoj për këtë qëndrim duke i thënë se nuk duhet t’i gënjejmë njerëzit se ishin ateistë dhe nuk ishin besimtarë. Kur fitoi revolucioni, Llunaçarski u bë ministër gjatë një mbledhje për të shpjeguar perspektivat e kulturës ruse. Aty u ngrit një prift dhe i citoi librin e tij duke i thënë ja si ke thënë ti, para se të bëheshe ministër, për perëndinë dhe tani si e kupton këtë që ke thënë atëherë. Ky iu përgjigj disa pyetjeve që i bënë të tjerët, por jo pyetjes së priftit. Kur po iknin nga salla kthehet dhe i thotë priftit, mirë më ka thënë Lenini që do vij një kohë që një prift mizerabël do të citojë këtë që ke shkruar.
Domethënë, edhe këtu ka ardhur koha që t’i kujtojnë kundërshtarit ato që mund të ketë bërë më para në rini apo në jetën e tij private në një moment të caktuar. Kështu është edhe puna e Edi Ramës që i kujtojnë deklaratat kundër veteranëve, kundër luftës nacionalçlirimtare, përveç atyre të tjerave në plazhe. Prandaj është mirë që këto gjëra t’i evitosh se do vijë një ditë që do t’i kujtojnë, siç janë sharjet që kemi dëgjuar këto kohë me babë, me nënë, me motër e me të gjitha. Motra jote ka qenë kurvë, nëna jote po ashtu, ti nuk je as burrë e as femër, ti mund të jesh i tredhur. Ku mund të ketë të tilla sharje, kështu që vjen një kohë që t’i kujtojnë këto gjëra. Prandaj Europa thotë se s’kemi parë asnjë vend në botë që të bëjë kaq sharje.
Për kryetarët
“Janë zgjatur shumë, sepse të dyja partitë e mëdha në krye kanë njerëz shumë kokëfortë dhe për pasojë asnjëra palë nuk lëshon pe. Besoj e keni dëgjuar atë përrallën që dy cjepër me brirë të mëdha ecnin mbi çati përballë njeri-tjetrit dhe nuk i lëshonin rrugë njeri-tjetrit, duke i thënë njëri-tjetrit se do kaloj unë i pari, prandaj më lësho rrugën ti. Ngaqë nuk i lëshonin rrugë njeri-tjetrit të dy cjepërit u ndeshën dhe ranë poshtë”
Për ndërkombëtarët
“Politika shqiptare është mësuar me këtë mënyrë të vepruari. Madje, në mënyrë metaforike politikën shqiptare do ta quaja një universitet që profesorët i ka të huaj, ndërsa nxënësit apo studentët janë politikanët shqiptarë, të cilët në vijimësi kanë nevojë për këshillat e pedagogëve. Pra janë profesorët e huaj ata që mësojnë nxënësit shqiptar në këtë universitet. Edhe tani, pas 20 vjetësh, situata është po e njëjta”
Për tryezën
“Them se Presidenti e ka shumë të vështirë për të arritur në një zgjidhje me këto përpjekje. Kjo pasi janë në pozita krejt të kundërta, nuk ka një lehtësi. Mazhoranca thotë që të vijë opozita në Kuvend dhe të ngrejë një komision hetimor për zgjedhjet. Por lind pyetja se ky komision çfarë do bëjë pa fakte, pasi provat gjenden në kuti. Për këtë arsye presidenti e ka shumë të vështirë që të detyrojë palët që të bien në kompromis”
Për kutitë
“Këtu ka një zgjidhje që mund të jetë që para djegies të bien dakord që t’i jepen socialistëve t’i shohin kutitë se çfarë kanë brenda, domethënë të shohin votat dhe pastaj i digjni. Pse duhet t’i djegin pa i parë, aq më shumë që atje nuk ka ndonjë gjë sekrete. Ne kemi rastin e ligjit të dosjeve, i cili edhe pse është rrëzuar nga Gjykata Kushtetuese, ne shohim çdo ditë në media dosje që publikohen, ku dalin spiunë apo bashkëpunëtor të Sigurimit etj. Pra, ato që janë sekrete dhe që nuk duhen hapur ato në fakt janë hapur. Ndërsa kutitë që s’kanë ndonjë sekret dhe që opozita kërkon t’i hapë, nuk hapen, pavarësisht se nuk janë sekrete”
Për krizën
“Me këto mendime që po shkojnë palët në këtë tryezë, Presidenti do ta ketë shumë të vështirë. Ndaj kam frikë se kjo tryezë do të dështojë. Ose mund të ketë ndonjë mundësi tjetër, për të cilat palët mund të bien dakord vetëm për momentin”
Për përgjegjësinë
“Fajet i ka i madhi gjithmonë. Për shembull, unë kam nipin tim Emilin dhe jam unë ai që duhet t’i them atij mos qaj, mos u sill keq dhe për ta qetësuar do të më duhet t’i plotësoj edhe dëshirat që ka si i vogël që është. Pra, nëse ai do dojë një mollë unë do t’ia jap apo nëse do dojë diçka tjetër unë sërish do t’ia plotësoj dëshirën. Prandaj, dua të them se mazhoranca është e madhja dhe ajo duhet të lëshojë rrugë”
Për politikën
“Po ajo që ka ndodhur në të shkuarën na tregon se ka ndodhur që edhe janë marrë vesh se edhe Ilir Metën sa e ka sharë Sali Berisha apo ai Berishën. Madje, edhe tre ditë para zgjedhjeve ata janë sharë keq mes tyre, por ja që ata sot janë në një qeveri, pra janë marrë vesh. Edhe vetë përfaqësuesit ndërkombëtar thonë se nuk kemi dëgjuar ndonjëherë në ndonjë vend të botës të shahet kaq shumë sa në Shqipëri, të thonë fjalët më të çuditshme. Kështu që sa janë sharë edhe të tjerë dhe prapë janë afruar. Nuk e ka për gjë politika jonë që të shahet dhe prapë të bashkohet”
Për bojkotin
“Bojkoti në fazën e parë, dy-tre muajt e parë e ka forcuar opozitën. Por, pas kësaj periudhe populli është lodhur pak dhe nuk e mirëpret më këtë situatë. Populli e kupton më mirë se kushdo se një krizë e tillë politike rëndon së pari mbi vet atë. Kjo nga varfëria e madhe që mbizotëron dhe për të cilën politika nuk ka më vëmendje. Nga ana personale unë po të isha deputet i opozitës mund të qëndroja disa kohë në bojkot, por nuk do zgjatja kaq dhe do hyja në parlament dhe atje do të diskutoja për këto gjera dhe për të gjitha problemet që ka sot shoqëria”
