Luan Shtëpani, 19.08.2011
Sa më shumë kalojnë vitet, aq më shumë klasa politike duhet të ndërgjegjësohet në funksion të demokratizimit të jetës së saj të brendshme. Të gjithë jemi dëshmitarë të ecejakeve në forumet e partive për të bërë karrierë dhe të divorceve të sforcuara apo të ndikuara nga faktorë të tjerë.
Shpeshherë nëpër foltore shikon politikanë të cilët deklarohen në të kundërtën e asaj që kanë thënë muaj më parë, duke na dhënë kështu shembullin më të keq të politikëbërjes. I kemi parë në rolin e kritizerit, të denoncuesit apo suflerit dhe kurrsesi në rolin e orientuesit apo programuesit të ideve se ku duhet të shkohet. Përpos zhurmës mediatike dhe aspak institucionale, ata përveçse pengojnë, nuk sjellin asgjë të re në jetën sociale dhe ekonomike të vendit.
Duke u ndalur në atë që po ndodh sot në politikë dhe në institucionet e pavarura të këtij vendi, me të drejtë mund të thuhet se akoma ekziston mentaliteti për të mos e lëshuar karrigen, pavarësisht se po dështon në qëndrime apo veprime. Ky fenomen konstatohet lehtë tek partitë politike, po ashtu dhe tek të “pavarurit”, tç shtuar së fundmi për shkak të çoroditjes dhe humbjes së sensit të masës dhe nga organet e drejtësisë shqiptare.
Forumet drejtuese të tyre janë kthyer thjesht në karton-nxjerrës pa identitet, që tunden dhe shkunden sa herë që kryetari buzëqesh, dhe që mund të hidhërohen kur ky i fundit, me gjeste tregon se ka humbur terren në politikë. Kjo kategori e neveritshme, me falsitetin që e karakterizon, bëhet bazë orientuese dhe për brezin e ri, që edhe ata në shembullin e tyre, të bëjnë karrierë përfituese dhe aspak dobisjellëse.
Në këtë vorbull, kjo kastë e cila për fatin tonë të keq është në shumicë, po thur me dashje kultin e individit si dikur në kohën e partisë-shtet, ku në çdo rast dhe në çdo rrethanë duhet të përmendej emri i udhëheqësit.
Devijimi nga problemet më madhore që ka vendi dhe përqendrimi në atë se çfarë po thuhet për njërin apo për tjetrin kamp politik, i ka shërbyer dhe po i shërben një grushti njerëzish.
Në fakt, ka dy kategori të cilat qëndrojnë përballë në pritje të së mesmes së artë. E para, që ka dhënë me prova se di të respektojë institucionin e dorëheqjes, nëse mund të quhet kështu; dhe e dyta, që nuk lëviz nga istikami me shpresën e vetme se një ditë do të shuhet gjithçka.
Po të analizosh të gjithë problematikën në kampet e politikës, me të vërtetë bindesh se ka një ndarje të thellë mes tyre në shumë aspekte.
Pjesa që e njeh humbjen, u jep kohë të lirë të tjerëve që të mendojnë për të ardhmen e grupimit dhe të institucionit që përfaqësojnë, qoftë dhe duke zëvendësuar udhëheqësin.
Kjo besoj se është një provë e madhe për të gjithë për të rikuperuar forcat dhe për të dalë nga gjendja e stanjacionit dhe konsumimit.
Gjithashtu, mund të thuhet se është një kohë e favorshme për ish-liderin për të riparë pozicionin e tij nëse ai është në gjendje për të rimarrë mandatin, gjithnjë nëse kërkohet nga shumica.
Këtu ka një ndryshim që nuk mund të anashkalohet.
Një pjesë e elitës, pasi largohet nuk i rikthehet më jetës aktive, sepse gjykon dhe respekton vendimet, por pa harruar shprehjen kuptimplote: “kurrë mos thuaj kurrë”.
Të tjerë, të vendosur deri në fund në atë që kanë deklaruar, i përkushtohet jetës sociale duke ruajtur autoritetin dhe paprekshmërinë e dikurshme për vetë statusin politik që ata kanë gëzuar vite më parë.
Beteja politike dhe sociale nga ana tjetër, ka nxjerrë edhe në pah njerëz që pavarësisht humbjes, as që duan t’ia dinë për të dhënë dorëheqjen.
Kjo kategori përdor të gjitha mjetet dhe mënyrat që të bindë mbështetësit se ai ka të drejtë dhe se një ditë do të zbardhet e vërteta.
Të thjeshtët, që besojnë verbërisht, bien viktima të radhës së demagogjisë false dhe kështu vazhdon telenovela e pritjes dhe për ata që e kanë kuptuar se çfarë loje po kurdiset në kurriz të tyre.
Me fjalë të tjera, ata që kanë shpirtin e oponencës dhe të argumentit do ta kenë të vështirë të ndërgjegjësojë euforikët që i shikojnë gjërat bardhë e zi.
Pra, shkon drejt shuarjes mendimi novator dhe racional, i cili zëvendësohet me servilizmat e momentit ndaj të parit.
Për sa i përket shoqërisë civile, as që mund të bëhet fjalë që të ketë zëvendësime në strukturat drejtuese. Edhe kur ndodhin përjashtime të rralla, bëhen sa për të treguar se po shkohet drejt reformimit.
Të mësuar vetëm me poste dhe privilegje, ndonjëherë të pamerituara, ata e kanë më se të lehtë të largojnë nga grupimi cilindo që kundërshton, duke u mbrojtur se kanë shkelur statutin.
Nëse karrigia e tyre do të lëkundej, janë në gjendje të manipulojnë dhe të bindin të tjerët të largohen me vulën në xhep për të krijuar grupime të reja, vetëm e vetëm që nesër të rimarrin privilegjet.
Kështu, pra, shtohen partitë e reja dhe shoqatat. Ndërsa grupimet apo aleancat shikohen me dyshim nga palët, sepse nuk ekziston siguria e të bërit politikë të ndershme.
Dhe ndërkombëtarët janë të kujdesshëm në deklarimet e tyre, për faktin e thjeshtë se kanë përballë politikanë që janë në gjendje të të manipulojnë nëpër rreshta vetëm e vetëm që të mbijetojnë politikisht…
