Nga Aurel Dasareti, USA, ekspert i shkencave ushtarake-psikologjike (dasaretiaurel@yahoo.com.au)
Për ta luftuar një ide duhet së pari të kesh një ide kundërshtuese. Shikuar nga pikëpamja e një shtypësi, idetë luftohen më shpejtë nëse dikush i frikëson njerëzit nga të menduarit. Një popull i frikësuar nuk ka asnjë kundërshtim.
* * *
A veprojnë keqbërësit nga ideologjia apo ndjenjat? Janë veprimet produkt i një mendje të sëmurë ose llogaritjeje shpirtligësie? Apo është vetëm një ndjenjë detyre që qëndron prapa?
Sipas Kodit Penal vrasja është akti kur me qëllim e marrim jetën e një personi tjetër, ose në një mënyrë tjetër jemi drejtpërdrejt përgjegjës për vdekjen e dikujt tjetër.
Vrasja është si pikënisje e padëshirueshme dhe e dënueshme, si historikisht dhe në shumicën e shoqërive në botë. Por në një numër situatash mundet që vrasjet edhe të përjashtohen nga dënimi. A është një vrasje e justifikuar, shpesh varet nga një vlerësim moral apo kënd shikimi (domosdoshmëri, vetë-mbrojtje, lufta, ekzekutimi)
Në vendet demokratike, në kuptimin e ngushtë, vrasjet ndahen në dy kategori ligjore të përgjegjësisë:
• Vrasja e qëllimshme, do të thotë për të vrarë me qëllim, ka pasur një synim për të marrë jetën e të tjerëve. Ajo ende mund të përfshijë vrasje të kryera në zemërim dhe afekt, ose dehje e vetë-detyruar, dhe dënimi për vrasje ndodhë nëse kryerësi (vrastari) ka pasur një bindje se vdekja do të jetë një pasojë e mundshme e aktit. Pakujdesia e vrazhdë nuk është një bazë e mjaftueshme për të gjykuar dikë për vrasje.
• Vrasje me paramendim do të thotë se jo vetëm që e ka vrarë qëllimisht, por gjithashtu edhe llogaritje racionale e planifikuar, shpesh të referuara si “vrasje gjakftohtë”.
Ka vepra të tjera që përfshijnë marrjen e jetës së të tjerëve, dhe në këtë mënyrë mund të konsiderohen forma të vrasjes. Aksidente të dënueshme (shpesh në trafik) dhe dhuna fizike me pasojë vdekjen është në ligj akt i ndarë nga vrasja, por ndryshon bazuar kryesisht në qëllimet e keqbërësit (shkelësit të ligjit), për shembull:
• Vrasje neglizhencë, një aksident fatal ku dikush ka faj penal.
* * *
Tragjedia e shqiptarëve të FYROM-it (por edhe të Kosovës etj, është ajo histori e veçantë) qëndron në faktin se numrin më të madh të vrasjeve e kryen vetë pushteti sllavo-folës i ndihmuar nga BDI dhe PDSH, sidomos të ligut Ali Ahmeti dhe të ligut Menduh Thaçi. Kjo katrahurë false, FYROM, me dekada kryen terror shtetëror ndaj popullsisë shqiptare; terrori fundit ishte Kumanova.
Maskarai prej pseudo-politikani, plehu Ali Ahmeti, aq shumë kohë ka qëndruar afër organeve seksuale të pushtuesve sllavo-folës, sa që beson se ajo trevë shqiptare është prona e tij private dhe se pushteti i është dhënë për shfrytëzim personal. Armiku i tij më i madh është vdekja, mendimi se jeta dhe vepra e tij është e paqëndrueshme. Kur nuk arrin të heq mendjen nga vdekja ai kërkon rrugëdalje tek veprimtaria kriminele, duke i kundërvënë vdekjes ambicie të dyfishta: të mirash materiale, ligjesh bastarde, sundim të realitetit përmes vrasjeve të kundërshtarëve politik, terrorizimit të bashkëkombësve të vet dhe tradhtisë kombëtare. Besimi i tij tek pavdekësia përkon me besimin në përparim: si unazë aktive e zinxhirit të përjetshëm të përparimit ai beson se ka shpëtuar nga zhdukja.
Edhe kjo qeveri fashiste (e radhës) e FYROM-it: ВМРО – ДПМН & DUI (BDI) mbijeton edhe për faktin se ka përdorur gjithmonë dhunën kundër shqiptarëve që kanë demonstruar në forma paqësore, prandaj askush më as që guxon të mendon për shprehjen “demonstratë”.
Pse na sulmojnë?
Është e rëndësishme që ne ta vendojmë veten në vendin e kundërshtarit tonë dhe të përpiqemi për të kuptuar se pse ata veprojnë ashtu. Atëherë do të jetë më e lehtë për ne për të gjetur përgjigjen e duhur dhe për të kuptuar se si ne mund të ndikojmë në vendimet e tyre. Le të diskutojmë më përpara për ata që urdhërojnë sulmin, jo për ata që e kryejnë atë.
Për ta luftuar një ide duhet së pari të kesh një ide kundërshtuese. Shikuar nga pikëpamja e një shtypësi, idetë luftohen më shpejtë nëse dikush i frikëson njerëzit nga të menduarit. Kjo metodë kushton pak, sepse ajo heq barrën e përgjegjësisë prej tyre. Rrahja e njerëzve është mënyra më e lehtë për të arritur qëllimin. Një popull i frikësuar nuk ka asnjë kundërshtim.
Qëllimi nuk është të frikësojë ata që morën pjesë në demonstrata që të mos marrin pjesë përsëri. Policia është e vetëdijshme se demonstruesit të cilët ishin sulmuar, do të vijnë përsëri dhe përsëri. Qëllimi është që t`i trembë të gjithë ata që qëndrojnë në shtëpi, në mënyrë që ata kurrë nuk do të mendojnë për të marrë pjesë në ndonjë formë të aktivitetit politik. Aparati policor përdor taktikën e vjetër: “Goditi ata që janë të lidhur, kështu që ti i frikëson ata që janë të lirë”
Çfarë është qëllimi i gjithë kësaj që e them unë?
Ne duhet të kuptojmë se si mendojnë këta njerëz egërsira, kështu që të mundemi gjithmonë të mbajmë një hap përpara. Ne duhet ta largojmë nga kryet idenë se disa njerëz janë vetëm të mirë dhe të tjerët vetëm të këqij. Ne të gjithë kemi gabime, dhe disa prej nesh kanë edhe të njëjtat gabime si qeveria terroriste e FYROM-it, por dallimi është se qeveria ka fuqinë. Ne nuk e kemi.
Ne duhet të ndryshojmë metodat tona. Sepse në qoftë se vazhdojmë të përdorim vetëm një metodë – domethënë protestojmë – nuk do t`i arrijmë ndryshimet që ne kërkojmë…
