Sokol Shameti
Gazetarët në Shqipëri i dhanë dje një mësim të mirë opozitës, duke i treguar të paktën për herë të dytë që nga koha e njërit që hiqte mbërthecka, sesi veprohet kur ke përballë një qeveri të dyshimtë. Pa shumë llafe, vetëm me fakte. Pa përbetime, shkulme histerike në podium dhe viktimizëm grevash me serume e sirena, punëtorë kurajozë të medias shqiptare e vunë në pozitë të vështirë numrin dy të qeverisë vendase dhe e detyruan atë, që në përpjekje për të dëshmuar pafajësinë përballë akuzave për korrupsion, të dorëzojë imunitet deputeti, portofol zëvendëskryeministri e çelësa ministrie bashkë.
Qytetarët asistuan me sytë e tyre në një prej momenteve të rralla të funksionimit perfekt të ushtrimit të moralit qytetar. Nuk ishte opozita, në mefshtësinë e saj kronike, por media, që si katalizatore e gjithë kësaj pakënaqësie, luajti rolin vendimtar. Presioni i opinionit publik, i filtruar në radhë të parë në formë ndjesie të përgjithshme e më pas si qindra e qindra mesazhe, komente, opinione dhe lëndë përshtypjesh të qëmtuar ndershmërisht në terren e të ofruar bujarisht në ekran e faqe gazetash, e bëri të vetën. Një funksionar la detyrën prej kësaj. Euforistë profesionistë nga disa zyra ku po brohoritet për aleanca politikë-media, bëjnë mirë të mbajnë parasysh se nëse paskëtaj edhe vetë qeverisë do t’i merren këmbët e do të ligështohet, tamam- tamam kjo s’është një çështje që i takon radarit të misionit mediatik.
Por ama, qysh dje Shqipëria është zgjuar më e mirë dhe më e drejtë. Një gur më shumë u vu në murin me të cilin pesha e opinionit publik rëndon mbi të zgjedhurit. Një pikë djersë më shumë duhet të derdhin zyrtarë të zhytur në korrupsion, për ta kapërcyer këtë barrikadë. Do të duhet shumë, derisa ky mur të lartohet e të bëhet i pakapërcyeshëm, por dorëheqja e djeshme mund të arkëtohet tashmë lirisht si fitore e të gjithë qytetarëve, pa dallim politik.
E gjithë kjo kryevepër qytetarizmi u krye përmes një serie veprimesh konkrete, të qeta, të ftohta dhe të pakundërshtueshme. Me një durim milingone, pas një pune të përditshme e këmbëngulëse, rezultati – dorëheqja e djeshme e zëvendëskryeministrit Meta – meriton të festohet nga qindra gazetarë shqiptarë (nga ata të emisionit ‘Fiks Fare’ në ‘Top Channel’, në radhë të parë) si një trofe suksesi. Nga opozitarët e modelit të Gërdecit, që edhe kur shohin ujkun kërkojnë hutueshëm gjurmë në dëborë e më pas u jepen meditimeve e qarjeve patetike, kjo mund të shënohet në kalendar si një datë më afër fundit të tyre. Një moment i mirë për t’i thënë vetvetes në pasqyrë të vërtetën: që ashtu siç korruptohet e zhvatet buxheti publik, ashtu korruptohet e zhvatet edhe kapitali politik. Se ata janë zhytur kahmot personalisht në këtë pusetë korrupsioni dhe se ashtu siç ndodh me të akuzuarit për korrupsion financiar, që lënë detyrat qeveritare, e njëjta gjë pritet nga të gjithë edhe prej tyre: zbythje me turp nga detyrat opozitare.
Dështim pas dështimi, fjalëve të të gjithë ne kritikëve të hershëm, po u jepet të drejtë sot nga përherë e më shumë zëra, që kërkojnë një kapitull të ri në opozitimin shqiptar. Tashmë u bë e lodhshme dhe e pandershme që media të bëjë punën e opozitës, duke hedhur knock-out qeverinë sa herë ajo kalon vijën e kuqe të interesit qytetar, dhe që opozita të bëjë punën e medias duke u marrë me pasojat, duke komentuar nga podiumet e studiot televizive si dhe duke e zëvendësuar rolin e ideatorit, që mendon brenda një organizate politike, me atë të folësit të lajmeve që del para prozhektorëve të dekorit dhe interpreton me ndjenjë një tekst të redaktuar.
Tashmë u bë edhe e qartë kristal si video-përgjim, se opozita e sotme ka rënë në kuotat më të ulëta të besimit të njerëzve, të cilëve tashmë s’u ngacmohet asnjë tel pakënaqësie me ato çka dëgjojnë nga Rama. Ia kemi arritur ditës që nëse një politikan do të lëshojë nga goja akuza të rënda për korrupsion e do të valëvisë fletë dosjesh nga një podium partiak, ka pak të ngjarë ta marrin seriozisht. Nëse këtë e bën një media, shikoni pak se çfarë ndodh. Për degjenerimin deri në këtë farë feje të integritetit të një partie politike – sidomos kur asaj i duhet të bëjë edhe opozitë – dikush duhet të mbajë përgjegjësi e të paguajë. Fatkeqësisht, një proces i tillë imunizues brenda organizatave të sëmura politike mungon me gjithsej, dhe siç mund të konstatohet nga këto radhë, është po media ajo që e ha meraku për antibiotikët.
Rruga, megjithatë, është e gjatë dhe mjerisht kjo është vetëm njëra gjysmë e historisë. Media shqiptare, që siç thamë më sipër ka një rol lideri, si një armë e qytetarëve të këtij vendi për të dalë me këmbët e tyre nga errësira, obskurantizmi, manipulueshmëria dhe përdorja, ka ende rastin të kryejë shërbime të dobishme për qytetarët e vet. Dy ministra të një qeverie u larguan si rezultat i denoncimeve të saj. Është e nevojshme që arma në një moment të ndiejë se është vërtet e vendosur në duart e njerëzve.
Pas largimit të Ilir Metës, a ka një proces reflektimi që duhet bërë për ta parë historinë me një sy të pavarur nga interesat politikë? A është e mjaftueshme që vetëm një zyrtar i akuzuar nga ish-vartësi i vet i shkarkuar të zhvishet nga funksionet e të dërgohet për hetim? A janë të gjithë të barabartë para ligjit? A dënohet heshtja dhe mosveprimi para korrupsionit njëlloj si veprimi para tij, dhe a mund të rehabilitohet një “pentito” që dikur e hidhte vallen sipas ritmit të padronëve që sot denoncon, vetëm sepse për momentin ofron show?
Këto janë pyetje që mendjet e ftohta të opinionit publik dhe medias është mirë t’ia bëjnë vetes. Përballë qëndrojnë sfida për t’u fituar në të ardhmen. Sa për momentin, rezultati ende qëndron i gozhduar në dy me zero.
