Cikël poezish nga A. Shkreli, A. Tufa, B. Xhaferri, F. Arapi, E. Hatibi, S. Hamiti

Azem Shkreli

KATËR E NJËZET E PESË

Në katër e njëzet e pesë
mund të vijnë e të shkojnë udhët, mund
të lindin fëmijë të bukur si bari

Në katër e njëzet e pesë mund
të mbarojë lufta, të rrjedhë ujë ujrave
të shkruhet libër, asgjë të mos perseritet

Mund të jetë e shtune pas tërë një të premteje
vetmi e pritje, mallkim e pritje, një LUMË
të heqë dorë nga bifurkacioni

mund të dëgjohet muzikë nate, mund të qash
Mund të dashurosh dhe të vdesesh
si asnjëherë tjetër

Në katër e njëzet e pesë
flenë meteorët.

KËNGË E VRUGËT

Mëtim i truar fshihu te pendimi
S’ka ndëshkim për mëkatet nga ligështia
Ky rrëmbim i çmendur është i imi
Apo lindi befas trimëria

Nga të errëtat e gjakut. S’di po fryma

Kërkon shkakun t’i vijë era dhe
Diç të kësaj koke do t’pëshpërisë bryma
Ime ndoshta. Do të jetë fjalë e re

Bari të egër. Fjollë e saj nga rrashta
Do të përvidhet me dhunë e pa hir
Sikur ç’linda. Do të kundrojë përjashta
I gjelbër e i qetë do të jem më i mirë

Dhe voglushë të verdhë do të therrin ditën
Me vaje të hollë dhe do të pushojnë së qari
Kur të kuptojnë se për nën këmbë u rriten
Dheu im. E hiri im. E bari.

Agron Tufa

KËNGË INFANTILE

Amshimi ha lastarë
Për ty o gaztar
Amshimi ha prapë
Për ty o gazngratë
Amshimi ha fruta
Aguridhe të buta
Amshimi ha triskuj
Me vriguj pa vriguj
Me bishta nervurë
Për ty more burrë

Amshimi ha gurë

Amshimi ha fletë
Për ju mori bletë
Ai ha lëvore
Për ju hijerore
Amshimi ha shumë
Për ty mor i lumë
Amshimi ha shkronja
Për ju mori zonja
Amshimi ha shpesë
Për ty mori mbesë
Ai ha zanore
Për ju o lotore

Amshimi nuk nginjet
Amshimi nuk thinjet

Amshimit s’i merr as dhe një thërrime.
Amshimi ha gjethet e veta prej dorës sime.

Sabri Hamiti

KURR MË:
(Ernesto Sabatos)

E di: Kamy të donte shumë, e desha Kamynë.
Ti mik i llogarive të pastra si loti,
banor i Tunelit, që jetën e përbiron tinëz
shpirtkëputur në mes të Trimave e Varrtarëve
me pishë në dorë duke përmbysur terrin
zbret shkallë shkallë siç Zbritet në Ferr
shenjon të humburit numëron deri në nëntë mijë
e thur nëpërmjet dhembjesh librin Kurr më,

a e di: jetën e jeton secili veç e veç
deri në mbarimin e saj të pa marrë me mend,
nënat sillen në rreth në Shesh të Fitores
shenjat e bijëve i mbajnë përmbi zemra
e fotoset kraheqafe vetëm për të dëshmuar
se jeta ka qenë aty pranë e nuk është më
ato nuk do të lexojnë kurr librin Kurr më
se njohin vetëm jetën që jetohet në vetmi
duke i rrjetuar kujtimet me lotët në varg,

a e di: plaga sa një shpellë e zezë
po hyn në zemër e në bark të kujtesës,
më thuaj sa shigjeta kishe në zemër vetë
kur zbrite shkallëve nga libri në jetë?

O miku im i mikut tim të panjohur!

Bilal Xhaferri

POEZIA E PARË

Poezia ime e parë e botuar
kaloi në kantierin tonë duar më duar,
pastaj ma kthyen mua gazetën, më së fundi,
po tani poezia e vogël nuk dukej gjëkundi.
Ajo qe mbuluar e tëra me shenja njollash,
e tëra me shenja balte, betoni dhe vajrash;
secili nga shokët e mi
kish lënë atje të prekurën e duarve të tij
dhe çdo e prekur sikur ishte një nënshkrim
kallosh punëtori,
dhe çdo e prekur sikur ishte një shtrëngim
duarsh punëtori,
dhe më dukej sikur punëtorët poezinë time e
pagëzonin
si poezi të tyre,
poezi djerse, balte dhe betoni.

TI JE NJË PARDESY

Ti je një pardesy.
Tek ti fëshfërijnë të gjitha:
mendimet, pardesyja, zemra.
Ti je një pardesy
dhe bota të duket si një sallon mode,
ku parakalon si pardesy e dalë prej garderobe.
Ti je njeri – pardesy.
Të shoh tek zhdukesh përtej – fëshfërimë – nëpër erë,
sikur të mos kesh qenë asnjëherë.

Ervin Hatibi

POEZIA E HUMBJES

Ti asnjëherë s’e kupton çfarë humb
lodron si një mace në hapësirën
e gjelbër të syve të tu
dhe unë i fyer i poshtëruar
të përgjoj pas hijes sime
bëhet vonë, sa vonë nga ndarja
unë mbi prush thyej shkarpa
si idiot i fryj hirit
ndizu zjarr
dhe hedh aty lule, shami, vjersha
rrobat e çdo gjë që kam
e ngel një lakuriq i varfër, zhveshur
që zjarri dot më s’e ngroh.
Ti asnjëherë s’e kupton çfarë humb
lodron si një gjethe në lulishtet pa anë
të syve të tu
por unë dua të të dua
me çdo kusht.

Fatos Arapi

TI DO TË MË DASHUROSH PATJETËR

Ky qiell i prillit pa ty është i vjetër.
shkon një trishtim e ja ku vjen një tjetër.
Në mallin tënd ky karafil i egër, –
Ti do të më dashurosh patjetër!

Në sytë e tu diej të vegjël
e ndezën natën dhe ditën e ndezën.
Mirë sot, po si durohet pa ty nesër?
Ti do t’më dashurosh patjetër.

Kapërcej ty e kapërceva veten,
dhe përtej vetes kapërceva jetën,
dhe përtej jetës kapërceva vdekjen,
I hapa krahët të pushtoj ty vetëm:

Ti do t’më dashurosh patjetër!