Geri Kokalari – Intervistë, 30 Gusht 2013
Veprimtari shqiptaro-amerikan, Gary Kokalari, komenton konfliktin e shkaktuar ditët e fundit midis PD dhe ambasadorit të Shteteve të Bashkuara. “Unë jam nga ata që besojnë se komunistët vetëm ndryshuan kostumet atë ditë në vitin 1992 – po në atë mënyrë që bëjnë fëmijët këtu në SHBA për Hallouinin. Dhe personi i cili udhëhoqi këtë maskaradë partiake ishte Sali Berisha, kur ai na i shiti lëkurën e ujkut për lëkurë deleje” – thotë ai për DITA.
– Zoti Kokalari, si i konsideroni sulmet që kanë ndërmarrë krerët e Partisë Demokratike kundër ambasadorit të Shteteve të Bashkuara në Tiranë, ngaqë ai i krahasoi zgjedhjet e 23 qershorit, po aq historike sa edhe të 22 marsit 1992?
– Është qesharake, por unë nuk e kujtoj të jetë shprehur një zemërim i tillë nga ana e PD-së kundër Ambasadorit Arvizu kur ai, si dhe diplomatë të tjerë amerikanë, për të qetësuar tensionet në Shqipëri, e lejuan PD-në të vidhte zgjedhjet dhe të merrte peng bashkinë e Tiranës , ose kur ata mbajtën një qëndrim thuajse indiferent ndaj Berishës dhe Bashës për vrasjet e 21 janarit. Por kjo nuk më çudit mua pasi anëtarët e Partisë Demokratike janë paraqitur si një shembull i keq, ose si e quajmë ne këtu në Amerikë si “rrush i thartë “.
Ata thjesht nuk mund të pranojnë faktin se nuk ishin në gjendje për të vjedhur zgjedhjet edhe më 23 qershor, sepse votuesit shqiptarë në shumicë dërrmuese mbështetën ndryshimin dhe batica kundër PD-së ishte tepër e fortë. Pra, në disa mënyra, 23 qershori mund të shihet si një ngjarje po aq historike si 22 marsi i vitit 1992, po të mendojmë, si edhe ju, se komunizmi u mposht në atë datë. Unë jam nga ata që besojnë se komunistët vetëm ndryshuan kostumet atë ditë në vitin 1992 – po në atë mënyrë që bëjnë fëmijët këtu në SHBA për Hallouinin. Dhe personi i cili udhëhoqi këtë maskaradë partiake ishte Sali Berisha, kur ai na i shiti lëkurën e ujkut për lëkurë deleje. Pra, me një vonesë prej dy dekadash, ndoshta shqiptarët më në fund do të shohin llojin e ndryshimit që ata janë duke shpresuar se ndodhi në vitin 1992.
– Ç’do të thotë e gjitha kjo histori, sipas jush?
– Natyrisht e gjithë kjo do të thotë se shqiptarët janë të vendosur për marrëveshjen e madhe me shumë shpresa që kanë bërë me qeverinë e re që do të udhëhiqet nga Edi Rama. I uroj Edi Ramës mbarësi, ndërsa shpresoj se qeveria e tij do të jetë e suksesshme në çuarjen përpara të Shqipërisë si një vend demokratik. Sepse unë shpresoj se kjo nuk është një parti maskaradë si ajo që iku.
Por ne kemi një tjetër thënie në Amerikë: ” Mos i shit pulat tuaja para se ato të kenë dalë nga veza”. Rama ka në të vërtetë një mundësi të madhe për t’i kthyer gjërat mbroth, por ai do të përballet me shumë sfida përpara. Sigurisht, Berisha, lider i vërtetë i PD-së , do të përpiqet ta minojë atë në çdo hap të rrugës. Ndërkaq, Rama ka edhe pengesa brenda koalicionit të tij. Ata i ngjajnë një elefanti të stërmadh që mezi presin në paradhomë sa Rama të marrë pushtetin, ndërkohë që ai trashëgon një ekonomi shumë të sëmurë ai nga Berisha. Pavarësisht nga këto postblloqe, do t’i quaja unë, nëse Rama është me të vërtetë i interesuar në ndryshimin për të mirë të Shqipërisë, ai do të mundet ta bëjë këtë. Por kjo do të kërkojë veprim të guximshëm dhe demontimin e institucioneve anakronike, jofunksionale dhe të korruptuara të Shqipërisë.
– Zoti Kokalari, si e shpjegoni heshtjen kaq të gjatë të ambasadorit Arvizu ndaj këtyre sulmeve?
– Unë besoj se një pjesë e sulmeve të Berishës mbi ambasadorin Arvizu janë të bazuara në besimin e tij se ai do të jetë në gjendje për të ndikuar mbi Donald Lu, ndërkohë që Lu është konfirmuar si Ambasadorin e ri të SHBA-së. Berisha mund të ketë llogaritur se ai do të përfitojë nga paratë që ai i ka dhënë Patton Boggs dhe sidomos nga marrëdhëniet e Frank Uisnerit me Lu-në. Nëse ky është rasti, unë po e paralajmëroj Berishën të mendohet edhe një herë.
Sepse në qoftë se unë të konstatoj se ai do të jetë duke bërë përpjekje të tilla, ju premtoj se unë dhe shqiptarët për një Shqipëri Demokratike do të bëjnë gjithçka të mundur për të ndikuar tek politikëbërësit e Uashingtonit, në mënyrë që ne mund ta heqim këtë pykë midis Berishës dhe Lu-së. Dhe unë mund të kujdesem më pak për marrëdhëniet e Lu-së me një fluger si Uisner. Nëse ata mendojnë se kjo është një shaka, ne do të shohim se qesh ai që qesh i fundit. Unë do të doja që Berisha ta dijë se unë jam qenë duke qeshur mjaft që nga 23 qershori i këtij viti.
Në fund të një periudhe, mbështetësit e Partisë Demokratike e kanë adresuar gabim zemërimin e tyre. Sipas mendimit tim, në qoftë se ata do të ishin objektivë, ata do të drejtonin zemërimin e tyre për humbjen aty ku i takon: plotësisht mbi supet e Berishës, Topallit, Bashës, Olldashit dhe Mediut.
