Xhemail Peci
Gjithmonë kam ëndërruar për të shetitur së bashku në qytetin, të cilin ashtu si edhe detin, të dyja e donim njëlloj. Në pafajësinë dhe kërshërinë time gjithmonë kam dëshiruar të ecja nëpër të njëjtat rrugë, nëpër të njëjtat shtigje, nëpër të njëjta sheshe. Në parandjenjën time çdo gjë më dukej e vështirë. Fillimisht, mund të jetë dukur një ëndërr e largët, gati-gati e pamundur, por që një ditë u bë njëmendësi: unë dhe ti ecnim së bashku.
Ecja ime ishte e ndrojtur, me një kujdes të shtuar sa të ecurit tim ngjante aq shumë me një kaike të vockël që çanë përmes lumit. Për më tepër se kaq, ecja ime shëmbëllente me një kaike ëndrrash, gati-gati si ato vështrimet e ndrojtura dhe gjithë shpresa, sa herëqë shikoja fotografinë me portretin që e doja aq shumë, e të cilin doja ta kisha pranë – kur niseshe për rrugë, apo edhe kur shmangeshe vrik nga unë sepse të duhej të shkoje, kurse në pafajësinë time unë gjithmonë doja që ti të ishe aty! Hapat e mi të vogël e të ndrojtur, ngjanin me hapat e zogjve që rendin për të kërkuar ca thërmia buke tek tundin kokat e tyre të vockëla sa majtas e sa djathtas. Ecja ime ngjante me tufët e pëllumbave që rendin në parvazët e drtitares dhe ritmi i hapave të ndrojtur e me ecjen e butësa edhe të lehtë, sikur imitonte pikat e shiut që bien në xhamat e dritares.
Sa më shumë që e vëja hapin aq më shumë kujtoja dëshirën time të pashuar për të ecur së bashku, për të rendur së bashku, për të qenë së bashku në të njëjtat shtigje, në të njëjtat sheshe, në të njëjtat bulevarde, në po të njëjtat lulishte. Gati-gati më bëhej se ëndrrat tona dhe dëshira tona sikur ndiqnin njëra-tjetrën.E ndieja aq shumë dorën tënde të ngrohtë dhe merrja kurajo dhe guxim për të ecur së bashku, për të vazhduar së bashku. Në të vërtetë, edhe pse mund të ishte një sheti nga më të rëndomtat, shumëçka sikur kishim të përbashkë, duke filluar nga mendimet, veshjet e deri tek buzëqeshjet tona që vareshin si ca emblema të argjendta në gjoksin e një dite me diell.
Unë isha hirushja e vockël, isha çupulina që shembëlleja që shumë me ca trëndelina të bukura, isha edhe Borëbardha e isha edhe engjëllushja, isha edhe bardhoshja e edhe bukuroshja – tek ecja ashtu ngadalë e duke u çapitur, në ndërkohë që vazhdimisht e ndieja se duart e tua nuk më lenin të rrëshqitja as majtas e as djathtas. Pastaj, me të arritur në fund të asaj ecjeje të shkurtër, sikur doja të të falenderoja shumë. Doja të të falenderoja në pafundësi e të të thoja mu ashtu siç më shkruaje nga larg apo edhe për ditëlindjet time, sa herë që ndieje mall dhe dashuri: ‘Arba, të dua deri në infinit’.
Me atë buzëqeshjen time të ëmbël, me atë gjuhën time fëmijërore e krejt të pafajshme, me atë ngrohtësinë e duarve të mia, me atë bardhësinë e zemrës sime – ku ka vend për të gjithë, edhe unë doja të të thoja njësoj: ‘Tea Mia, Të dua, deli në i’finit’!
Në të vërtetë çfarëdo që do të mund të të thoja, të të falenderoja apo edhe çfarëdo që do të mund të përshpërisja, asgjë nuk do të mund të thoshte më shumë se buzëqeshja ime. Dhe tek mbanim ashtu duart në njëra-tjetrën, unë doja të të shprehja gjithë falenderimin tim që dilte thellë nga zemra, por edhe gjithë dashurinë që buronte po nga aty.
Që të dyja kishim flokët e lidhura nga mbrapa dhe që të dyja kishim të njëjtat buzëqeshje: të arta! Unë – Arba dhe Tea Mi’a. Pastaj fare ngadalë vëja duart mbi supet e tua dhe të dyja ishim të lumtura njëlloj: unë që dukesha më e madhe – e hypur në sfondin në të cilin kishim ecur dorë për dore; Te’a me një ritëm zemre, e unë me një ritëm ore.
Më bëhej sikur po ecnim së bashku në buzë të detit në Dhërmi, por me një ndryshim fare të vockël. Atje isha unë ajo që mbaja rendin dhe rregullin, duke thënë: ‘Tea mos hyn në det me papuqe’, e këtu ishe vetë ajo që më mbaje për dore dhe më thoshje të ecja pa ndrojtje…
Pastaj tek qëndroja ashtu në supet e tua, tek vështroja diellin që binte mbi xhamat e syzeve të cilat shpesh m’i jepje t’i mbaja edhe unë, doja të të përqafoja edhe më shumë, sikur për të treguar aq sinqerisht dhe po aq pafajësisht se sa e doja unë Te’ën time.
Të përqafoja shumë sepse doja të të thoshja se sa shumë të donja dhe se një përqafim si ky mbase ishte më të dashurit, e që më bënte më të lumturën. Tek hidhja duart e mia mbi supet e tua, e ndieja ngrohtësinë që më falje gjithmonë. Tek qëndroja ashtu dhe tek përqafoja aq shumë, unë njëlloj shprehja edhe pafajësinë por edhe dashurinë time të pafund, sikur doja të dëshmoja se bota pushtohet me dashuri, sikur doja të shpalosja një botë prej engjëjsh!
E njësoj më doje edhe vetë, tek më falje butësinë e duarve dhe ngrohtësinë e përqafimit, bardhësinë e fjalës dhe dashurinë e zemrës sate-ku unë zëja një vend të veçantë, gjë që bën mamin të thotë se ‘kur Arba është me Tetën e vete, e harron mamin krejt!’
Në pamje ky mund të ishte një takim fare i shkurtër. Një ecje që mund të dukej si një çapitje fare e lehtë në një shteg të shkurtër. E megjithatë, me atë ëmbëlsinë time të buzëqeshjes, me ato duart e mia të bardha që i vija mbi supet e tua, me fustanin tim të kaltërt e me pika të bardha (që ngjante aq shumë me të kaltërtën e detit dhe të qiellit, që edhe vetë i do aq shumë), me flokët e rregulluara bukur e me atë kordelen ngjyrë pembe të lidhur mbrapa, por edhe me xhinset njëlloj sikur tuat, më bëhej sikur kisha kaluar një rrugë të gjatë dhe të gjërë për të ardhur dhe përaqfuar me aq mall dhe dashuri, më bëhej sikur e bëja një gjë të tillë edhe për kohët kur nuk ishe aty: kur më pyesnin se ku është Te’a, duke shikuar fotografinë tënde, unë shikoja kah dera, kah dritarja, shikoja andej nga perkëdhelte era me gjuhën e saj, duke përshpëritur: Te’a…
Rrugëtimi im ngjante me rrugëtimin e ylberit e duart e mia me fletët e luleve. Në ndërkohë që doja aq shumë t’i mblidhja të gjitha ngjyrat e ylberit, të gjitha lentat e tij më të bukura, doja t’i mblidhja të gjitha pranverat e bashkë me to edhe të gjitha lulet, e t’i falja me gjithë butësinë dhe dashurinë me të cilën më do njëlloj. E megjithatë, në vend të tyre të falja bashkë me ca fjalë që ngjanin me cicërimat e ëmbla të zogjve, ëmbëlsinë e buzëqeshjeve dhe bardhësinë e duarve të mia të cilat ngjanin me ca yje të vegjël në horizontin e pafund të qiellit. Ngjanin me atë ritmin e qetë e të ngadaltë të të ecurit në trotuare, në sheshe, në kuadrate e në bulevarde; me atë ritmin e lehtë e fare të butë të pikave të shiut kur bien pafajësisht në xhamat e dritares; me ritmin e të rrahurave të zemrës: tik-tak!
E mbajtur nga duart e tua, më bëhej vetja sikur isha ngjitur në lartësitë më të mëdha. Më bëhej sikur isha ngjitur mbi të gjitha lulet dhe shikoja pranverën. I buzëqeshja asaj. Më bëhej sikur kisha mbledhur të gjitha buqetat e luleve dhe t’i falja ty. Përmbi çdo gjë, më bëhej sikur isha ngjitur përmbi globin dhe po flisja me pafajësi, po e sodisja me aq kureshti, dhe tek më mbaje ashtu me perkëdheli po e përshëndesja me aq shumë dashuri. Ndihesha sa krenare, po aq edhe e lumtur. Shikoja sfondin përpara, horizontin që shfaqej i kaltërt, pastaj bardhësinë e tejdukshme. Po shihja një mrekulli në vete. Një shteg drite. Një sfond me lule pranvere. Rreze dielli që binin mbi flokët e mia.
Isha aq e gëzuar dhe e lumtur njëkohësisht, gjë që doja ta thoja pafajësisht në përshpëritjet e mia, se isha njëlloj e lumtur sikur të isha ngjitur sipër ngjyrave të ylberit dhe po e kundroja botën me kërshërinë time të veçantë, po e përshëndetja pranverën dhe buzëqeshjen e luleve, e cila shëmbëllente aq shumë me buzëqeshjen time të ëmbël.
Gjithmonë kam dashur të ecë në gjurmët e tua. Kam dashur të vijë me ty e të jem së bashku në rrugëtimin tënd hapësirave të pafundshme: kur udhëton me aeroplan dhe kur shikon fotografinë time në celularin tënd të bardhë; kur shkruan me mall se ke arritur, apo kur shkruan e gëzuar se po kthehesh nga udhëtimi, duke pyetur gjithmonë e më së shumti për mua.
Një ditë më more me vete në një galeri dhe në një ekspozitë të hapur aty unë shikoja me një kureshtje nga më të veçantat rreth e rrotull. Shikoja kamerën, pastaj kameramanin. Në ndërkohë që nuk e hiqja dorën nga dora jote. Shikoja gjithë kureshtje tek e mbaje mikrofonin në njërën dorë, dhe me dorën tjetër mbaje dorën time të vogël. Më bëhej zemra mal dhe ‘naqesha duke shikuar. Por jo vetëm kaq. Me gjuhën e pafajësisë sime, por edhe me gjuhën e dashurisë sime, doja të thoja se isha më e gëzuara, më e lumtura. Doja të të falenderoja shumë, në pafundësi, në i’finit, sepse edhe një nga ëndrrat e mia më të mëdha e ndër më të bukurat ishte plotësuar: sa e sa herë isha ofruar pranë televizorit, sa e sa herë të kisha shikuar me kureshtjen time nga ana tjetër e ekranit, sa e sa herë e kisha përcjellur zërin tënd dhe sa e sa herë kisha dashur të jem bashkë në vendin prej nga vinte zëri, të isha bashkë me Tea-n…
Prandaj me duart e ngritura si ca manushaqe e si ca lulevjollca, me buzëqeshjen time e veçmas me ëmbëlsinë e buzëqeshjes doja të shprehja për të satën herë, gjithë falenderimin dhe mirënjohjen time pa kufi, ndërkaq që nga zëri yt, e ndieja se në sfond më bashkoheshe edhe vetë. Unë teleshikuesja më e rregullt e emisionit që udhëhiqje, ishe bërë edhe vetë pjesëmarrësja e njëra prej kronikave të tij.
Duke ecur ashtu së bashku, e duke e ndier ashtu dorën tënde të ngrohtë, duke u ngjitur ashtu në lartësi prej duarve tua, e duke më marrë dhe mbajtur për dore në Galeri – në ekspozitën e hapur, unë jo vetëm që isha më e lumtura. Duke e bërë jetën shumë më të bukur dhe universin shumë më të lumtur, unë sa isha në zemrën tënde, po aq isha edhe vetë:
Princesha e Pranverës!…
