POEZI NGA LIBRI ”MERR PER DORE HIJEN TIME”
PUBLIKUAR NGA SHTEPIA BOTUESE “SIMPLE” ITALI NE KATER GJUHË (shqip, anglisht, italisht, gjermanisht)
Nga ZEF MULAJ
Anatomia e atdheut tim
Ta bëra autopsinë
e kohëve,
duke gërmuar me thonjtë e mi
si bisturi…..
Ti kam prekur damarët e gjatë
të prerë …
I gjeta rrjedhjet e tyre nga
shkojnë dhe vinë.
Lëkure e trupit, këmbë e duar
Sa herë t’i kann prerë….
Ti lypa sytë
ndezur të kishin mbetë.
Ta lypa koken, nuk të kishte tretë ….
Ta lypa gjuhën
në çdo thërrime të dheut të kishte mbetë.
Ta lypa zemrën, gjallë ishte me të vertetë.
Ti kërkova zërat e njerzve,
ngrirë në muret e kalave
të kishin mbetë….
Eca nëpër trupin tënd
duke lypur damarët e tu,
të bëra analizën DNA-anë,
ta bëra autopsinë, t’i gjeta pjesët
e trupit tënd të gjatë ..
O toka ime…….
Kudo që të kanë mbetë.
I mora malet e mia
Fushat, bregdetin, lumejtë, bjeshkët,
i mbështolla në lëkurën tënde,
O atdheu im:
I gjeta kohët njëra pastjetrës
në damaret e tu lidhur kishin mbetë.
Sa herë të kan vrarë, e kurrë nuk ke vdekë,
Sa herë t’i trembën njerëzit e tu,
ata u lëshuan mbi detë duke ikë.
Anatomia e atdheut tim…..
Sa herë të kanë prerë,
sa herë të kanë vrarë
të pabesët e tradhtarët.
Nëpër rrugë kan ikur e janë tretur
njerëzit, gra, burra e fëmijë.
Mbeta duke mbledhur kocka nëpër kohë.
Atdheu nuk i vret kurrë njerëzit e tij,
Por ka nga ata që e vrasin atdheun
Per një grusht” pare”o për lavdi”.
Atdheu im, mbi trupin tënd
kuaj të vjetër e kuaj të rinj damarët t’i shkelin ,
duke lënë pas hijen, hijen, hijen……ikin !!!!!1
Anatomia e atdheut tim,
lëkurën e copëtuar
duhet ta qepim…..
Ndaj ta bëra autopsinë,
t’i prek damarët, të rri në sytë e tu.
Mbi trupin tënd një dritë të pashuar,
një grusht qirinj …
Të mbroj nga gjarpërinjtë që herë ikin,
herë vijnë …
Jo kurrë…
Anatomia e atdheut tim…..
Dorën në derën e shtëpisë vendosë kam,
rreth e rotull heshtje, muret e oxhakut për tokë
ra kanë.
Ikën, ikën, pas lanë trupin tënd,
heshtja mbuloi gjithë fshatin.
Mure të kullës sime maje gurit
Jeni pjesë e anatomisë së atdheut tim…..
ANATOMIA DELLA MIA PATRIA
Ho fatto l’autopsia dei tempi,
scavando con le mie unghie come bisturi …
Ho toccato le lunghe vene
incise …
Ho trovato i loro scorrimenti da dove
vanno e vengono.
Pelle del corpo, gambe e mani,
quante volte ho inciso …
Ho cercato gli occhi:
erano rimasti accesi.
Ho cercato la testa, non si era disfatta …
Ho cercato la lingua :
in ogni briciola di terra parlava.
Ho accarezzato il cuore e, veramente, era vivo.
Ho cercato le voci della gente:
incollate sui muri dei castelli,
attendevano…
Ho camminato attraverso il tuo corpo,
cercando le tue vene;
ho analizzato il DNA,
ho fatto l’autopsia, ho trovato le parti
del tuo lungo corpo …
O mia Terra …
Ovunque sono rimaste le tue ferite.
Ho prese le mie montagne,
le pianure, il litorale, i fiumi, le Alpi,
li ho ravvolti nella tua pelle,
o mia Patria;
ho trovati i tempi, uno dopo l’altro:
nelle tue vene erano rimasti legati.
Quante volte ti hanno uccisa e mai sei morta!
Quante volte hanno impaurita la tua gente,
costretta a dileguare per mare.
Anatomia della mia Patria …
Quante volte ti hanno spezzata,
quante volte ti hanno uccisa
i perfidi e i traditori.
Sono rimasto, raccogliendo ossa, attraverso tempi.
La Patria mai uccide la sua gente.
Ma ci sono dei colori che uccidono la Patria
per un “pugno di soldi” o per “lode”.
Mia Patria, sul tuo corpo,
vecchi e giovani cavalli calpestano la tua vena,
lasciando indietro l’ombra, l’ombra, l’ombra …
scappano!
Anatomia della mia Patria,
la pelle fatta a brandelli
dobbiamo suturare…
Perciò ti ho fatto l’autopsia.
Tocco la vena fissa negli occhi.
Sul tuo corpo, una luce inestinguibile,
una distesa di candele …
Ti difendo dai serpenti che a volte scappano,
a volte vengono …
No, allontanatevi…
Anatomia della mia Patria .
Ho messo la mano sulla porta della mia casa:
d’intorno silenzio, i muri del camino per terra…
Sono scappati, sono scappati,
hanno lasciato il tuo corpo
e il silenzio ha coperto tutto il villaggio.
Muri della mia fortezza alla cima di pietra,
siete parti dell’anatomia della mia Patria.
Ka gjase qe poeti Zef Mulaj te jete emigrant. Nuk e njoh. Poezia e tij meriton shume per te thene, por po ndalem te e veçanta, te ajo qe nuk e gjejme ne poezite tjera. Te arbereshet, ne poezite per Atdheun, (Arberine) lirikja dhe epikja qendrojne kaq dora-dores, sa eshte e veshtire te ndash, ku fillon njera e ku mbaron tjetra. Fjalet shnderrohen ne tinguj, ne melodi, ne kenge, ne valltare, edhe pse shpirti i poetit, krijesa e tij magjike-poezia, eshte mbarsje emocionale malli, vuajtjeje, dhimbje e lotesh.
Ne krijimet e poeteve arbereshe zbulojme enigmen e shpirtit shqiptar te ekzistences per nje kohe shtrirje shume te gjate. Deri kur? Ketu ngec pergjigjia. Poezia nuk tregon, nuk rrefen, nuk kerkon konsensus. Filozofia, historia, letersia, te gjithe shkencat pyesin, poezia nuk pyet, eshte univers ne vete. Pikerisht, duke “gerrmuar” ne kete univers, ne poezine e Zef Mulaj zbulojme nje enigme te re ekzistence.
Ne nje poezi per Atdheun, poeti i mirenjohur shqiptar Fatos Arapi, theksonte ne nje varg: “Atdheu eshte dhimbje, eshte dhimbje, eshte dhimbje…”Ngjante sikur nga furra e zhurritur e shpirtit tij, nxirrte tulla te perzhitura nga dhimbja e me to, njera siper tjetres, ndertonte nje keshtjelle dhimbje – Atdheun keshtjelle dhimbje.
Poezia per Atdheun ishte nje klithme deshperimi. E, dihet, deshperimi eshte shpresa e humbur, eshte tragjikja, eshte paekzistence. Po ja, aty ne nenzgrip te ekzistences, ku e lame ne, çfaqet poeti Zef Mualj dhe na jep nje formule magjike nga “salla e autopsise”, qe i ben Atdheut. Zbulon enigmen e re te ekzistences dhe qysh duhet me i dhene jete asaj. Poezia “Anatomia e Atdheut tim”, perpos pretendimit tejet te arrirrë dhe befasuese si krijim, perben edhe nje mesazh biblik atdhedashurie
Comments are closed.