Mustafa Nano
Arvizu-BerishaSot rreth mesditës, para manifestimit të heshtur të opozitës, kryeministri i vendit dha një konferencë për shtypin. Ia vlen të veçosh disa pohime në atë konferencë, të cilat nxjerrin në shesh një lloj trazimi e eksitimi të veçantë psiko-mental të tij. Po e citoj (marrë nga website-i i top-channeli-it). Pohimi i parë: “I janë dhënë 300 dollarë secilit për dhunën që do përdornin. Disponohen të dhëna për sasi eksplozivi, tritoli dhe kallshnikovi, me të cilat do të realizohej sulmi final për të hyrë në ndërtesë. Disponohen të dhëna për armët e sofistikuara, çadrat-pistoletë, stilolapsat-pistoletë dhe thikat me helm që do përdoreshin në stadet e caktuara të këtij grushti shteti. Disponohen të dhëna se grupe pesëshe janë stërvitur për ditë të tëra në zona të ndryshme për sulmin, dhe se ky puç u financua me së paku 2 milionë dollarë”. Prit, mos qeshni, se ka më! Pohimi i dytë është më i pasur me informacion: “Disponohen të dhëna për gjithçka ndodhi në ato 5 orë në bunkerin e bllokmenëve të kryesuar nga Edi Rama.
Rama dhe puçistët ishin me veshë dhe sy të ngritur. Gjithçka që ka ndodhur ato 5 orë do t’u zbardhet qytetarëve shqiptarë, të gjitha urdhërat e dhëna nga bllokmenët që po shihnin ëndrrën e tyre të bëhej realitet janë të evidentuara. Opozita puçiste kishte bërë gati edhe ndarjen e posteve të qeverisë së re. Disponohen të dhëna për ndarjen paraprake të posteve të qeverisë së re, të përcaktuar nga ata që do merrnin Ministrinë e Brendshme. Ky do të ishte Tom Doshi”. Pohimi i tretë: Presidenti Topi do të hetohet nga komisioni parlamentar. Pohimi i katërt: Ndrikulla e Prokurorisë (pak më i sjellshëm sot; dje e quajti lavire. Brrrrr!) nuk respekton asnjë normë e asnjë standard”. Pohimi i pestë: “Nëse puçisti Edi Rama do të tentojë për herë të dytë të bëjë të njëjtën gjë, atëherë do të përballet me pasoja që nuk i imagjinon”.
Sa më sipër, sidomos dy pohimet e para, edhe sikur të ishin të vërteta, nuk kish pse të dilnin nga goja e tij. Ç’ju kujton kjo praktikë e denoncimit kryeministror të “armiqve”? Mua më kujton Enver Hoxhën. Ky i fundit dilte para të gjithëve dhe deklaronte krimin dhe fajtorët, dhe organeve të drejtësisë nuk u mbetej gjë tjetër, veçse të bënin ekzekutimin e kriminelëve. Kjo është e para. E dyta, këto janë mufka. Pse e them? Sepse kryeministri të njëjtat akuza i ka bërë qysh të nesërmen e ngjarjes, ndërsa tani thjesht po vesh akuzën me fakte. Nesër do të gjejë “fakte” të tjera, dmth thika të tjera me helm, stilolapsa-pistoletë të tjerë, etj, të cilat do të dokumentojnë krimin e shpallur prej tij me kohë e me vakt, atëherë kur këto xhevahire nuk i kish nxjerrë ende nga goja.
T’ju them të drejtën, nuk ka arsye t’iu vësh veshin këtyre marrinave. Mua më trondit pohimi i pestë. Është një gjë që ai thjesht e përsëriti. Dmth e ka thënë dhe herë tjetër. Dhe jo vetëm një herë. E ka thënë disa herë. Kryeministri i drejtohet leader-it të opozitës në vetë të parë, dhe i kanoset kaçakçe. Është një kanosje që bie era Far West.
E dini se çfarë më befason? Kjo është gjuha e zakonshme e Sali Berishës, të cilën ka ca të huaj që bëjnë sikur nuk e vënë re. Të huajt mund të luajnë një rol të jashtëzakonshëm në këtë moment (s’është vendi këtu për ta shpjeguar këtë dukuri), pasi kryeministri ynë vetëm prej atyre di të tutet e të tërhiqet; për të tjerët nuk do t’ia dijë. Në veçanti këtë rol mund ta luajnë amerikanët, dhe kjo për një mori arsyesh që lidhen me rrjedhën e zhvillimeve shqiptare gjatë 20 viteve të fundit, apo me fuqinë dhe tabiatet e tyre për të kondicionuar e zbutur sjelljen e politikanëve lunatikë e tekanjozë të provincave të botës. Mirëpo, ata po sillen në mënyrë zhgënjyese. Të vetmen zgjidhje po e shohin tek një zbythje pa kushte e opozitës përballë një maxhorance, që pasi doli e brishtë nga zgjedhjet e kontestuara, në vend të demonstronte skrupuj e përunjësi, iu dorëzua arrogancës, grykësisë dhe tash së fundi, vrasjeve. Si shpjegohet? Hm, jam në një gjendje të belbët hë për hë.
Çfarë mund të thuash për situatën, në të cilën ambasadori amerikan e quan “burrë shteti” kryeministrin shqiptar, ngaqë ky i fundit ra dakord të tërhiqej nga një antitubim për paqen, pasi vrau tri vetë? E shihni sa pak lipset për të qënë një burrë shteti? Mjaftoka të bësh një kërcënim (ai ‘tubimi për paqen’ ishte paralajmërimi i një konfrontimi të frikshëm civil në rrugët e kryeqytetit), në mënyrë që t’i detyrosh amerikanët të të luten, më pas të tërhiqesh nën lutjen e tyre, dhe qënke automatikisht burrë shteti. Hajde gallatë, hajde! Dhe nuk është vetëm ambasadori, që ecën kësaj ane. Ambasadori është më i parëndësishmi. Ka të tjerë më të rëndësishëm se ai. Ja qëndrimet e tyre:
Robert Aderholt, kongresmen republikan: “Jam kundër çdo lloj dhune ndaj institucioneve legjitime dhe demokratike. Nga ana tjetër, duhet kryer një hetim i plotë për atë që ndodhi në demonstratën e 21 janarit. Shpresoj që politikanët shqiptarë të zgjedhin të punojnë për vendin”.
Ambasadori amerikan në OSBE, Ian C. Kelly: “Demonstrata e datës 21 janar nuk ishte paqësore dhe thirrjet e hershme për qetësi nuk u dëgjuan. Mbetemi të shqetësuar nga akuzat e ashpra dhe nga fakti, që palët ngarkojnë me përgjegjësi njëra-tjetrën pas manifestimit”.
Zv. Ndihmësi i sekretares amerikane të shtetit për Europën, Thomas Countryman: “Dua të them se ne mirëpritëm vendimin e Kryeministrit për të anuluar manifestimin e së shtunës. Unë kam respekt të plotë për zotin Rama, por duhet të them se manifestimi i datës 28 është një gabim. Zgjedhjet e parakohshme nuk janë alternativë”.
Philip H. Gordon, shefi i Countryman-it: [me fjalë të ndryshme përsërit të njëjtin qëndrim në bisedat që ka patur me protagonistët e jetës politike shqiptare].
Çfarë vihet re? Së pari, dhuna mbi institucionet e shtetit përmendet në mënyrë të tillë, sa mendja ta thotë se më shumë e kanë me dhunën fizike të protestuesve ndaj gardës se sa me dhunën e papërmbajtshme verbale (e jo verbale) të kryeministrit mbi një numër institucionesh të pavarura kushtetuese; së dyti, vrasja e tre vetëve të pambrojtur e të parrezikshëm katalogohet tek dhuna në përgjithësi; së treti, nuk përmendet që është qëlluar mbi njerëz që ishin jashtë gardhit të kryeministrisë; së katërti, nuk thonë asgjë lidhur me sjelljen e kryeministrit pas ngjarjes, kërcënimet, kanosjet, britmat, të sharat, provokimet; së gjashti, fshehin mbështetjen ndaj një kryeministri me taktikën e shpërndarjes simetrike të fajit (dhuna u bë nga të dyja palët, të dy tubimet ishin të rrezikshme; retorika e të dy palëve është shumë luftarake, etj).
Pse? Pse? Pse? Përsëris: s’kam ide. Do duhet të presim dhe ca kohë që këtyre qëndrimeve t’u dalë koka. Por ndërkohë, Mr Arvizu mund të dalë nga brima, ku është fshehur, e mund ta hapë ambasadën. Një dreq e di, se pse e mbylli e një dreq e di se pse porositi qytetarët amerikanë që ndodhen në Tiranë e në Shqipëri të kenë kujdes e të mos dalin rrugëve. Me sa duket, është nën efektin e Berishës, qyqi; ose është nën efektin e ndonjë diplomati të vjetër aty, të cilin e ka futur në xhep po Berisha. Njëri ose tjetri pra i kanë mbushur mendjen se shqiptarët e ngritur kundër këtij pushteti janë rrugaçë e të dhunshëm. Mirëpo, po të ish aty në bulevard, do të kish zbuluar se shqiptarët që nuk pajtohen me të preferuarin e tij në Tiranë dinë të protestojnë bash ashtu siç protestohet në sheshet e bulevardet e Amerikës.
