Nga Mero Baze, 17 Shtator 2012
20 policë janë pushuar nga puna. Dikush kish qenë afër postbllokut të Kuvendit, të tjerë tek Rruga e Elbasanit, dikush në furgon ose duke folur në telefon. Krimi i përbashkët që kanë bërë është se nuk kanë ndalur tre ish- të burgosurit politikë të komunizmit, që kanë mbetur rrugëve, pa shtëpi dhe bukë, që me kursimet e tyre kishin blerë një qese mielli për t’ia hedh në surrat Sali Berishës, i cili flet për bollëk para njerëzve me bark bosh. Të martë në orën 13:00, këta ish- të burgosur do të dalin para gjykatës për tu ndëshkuar për atentatin me miell ndaj Berishës, ndërsa 20 policë do të shtojnë radhët e të papunëve të këtij vendi, për shkak të panikut të një njeriu, që nuk di si të ruhet nga populli i vet.
Por 20 policët e pushuar nuk janë njerëzit më fatzinj në këtë vend. Mund ta kishin pësuar dhe më keq. Gjatë dy javëve të fundit krimi ka ekzekutuar rreth 20 shqiptarë, e mes tyre dhe një kryekomisar policie. Në disa prej vrasjeve makabre fshihen drama të mëdha sociale, në të tjerat fshihet arroganca e krimit, ndërsa në rastin e kryekomisarit degradimi i autoritetit të shtetit. Por për këtë tragjedi nuk ka asnjë ndëshkim. Ne vazhdojmë të kemi Ministër të Brendshëm një njeri, që shfaqet vetëm nëpër varrime me një pamje idiote dhe Drejtor të Përgjithshëm të Policisë një fytyrë të hutuar, që duket sikur do të shfajësohet, që e kanë bërë kryepolic.
Pra, ajo që është e dhimbshme në këtë vend nuk është vetëm drama sociale e 20 policëve të papunë, por vlera e jetës së një shqiptari dhe një kryekomisari policie, krahasuar me makthin e një kryeministri. Vetëm për makthin që Sali Berisha ka nga ideja se do ta vrasin, 20 policë pushohen nga puna, ndërsa në vend vriten nga dy- tri vetë përditë dhe asnjë zyrtar policie nuk jep dorëheqje. Tre qytetarët që i hodhën miell Berishës, thjesht deshën ta poshtërojnë. Ata nuk shkuan tek postblloku as me bomba, as me çadra- pistoletë, as me thika me helm dhe as me çakmakë- pistoletë.
Shkuan me një qese miell, kursyer me shumë mund nga varfëria e tyre ekstreme, për t’ia hedhur në surrat njeriut, që ua bëri lirinë e tyre pas burgut politik, më të keqe se vetë burgu. Nuk kishin asnjë qëllim ta vrisnin dhe as që tentuan për këtë. Në çdo vend të botës, gjestet mospajtuese ndaj qeveritarëve bëhen me miell, vezë, domate, bojë apo diçka të ngjashme. Rasti i Xhorxh Bushit ishte paksa më simbolik, kur një gazetar tentoi ta qëllonte me këpucë, por asnjë polic nuk u dënua për këtë. Nuk u dënua pasi nuk ishte përpjekje për vrasje, por për ta poshtëruar. Vetë Xhorxh Bushi ishte më i qetë dhe gazmor pas gjestit.
Ndërsa në Shqipëri vetëm për këtë gjest ndaj Berishës shkarkohen 20 policë, ndërsa për 20 të vrarë për dy javë, nuk shkarkohet as ai dordoleci që nuk tremb as sorra dhe fryhet si Ministër i Brendshëm, as Drejtori i Përgjithshëm i Policisë dhe as ndonjë zyrtar tjetër i lartë i policisë shqiptare. Përkundrazi, këta servilë të paaftë për të shpëtuar veten e tyre dhe për t’i hequr makthet Sali Berishës, lënë pa bukë fëmijët e 20 policëve, vetëm pse kryeministri ndërroi pantallonat nga frika pasi hyri në Kuvend.
Ndëshkimi i 20 policëve nuk ka lidhje me ndonjë faj të tyre personal dhe as me ndonjë paaftësi të tyre. Të njëjtit të burgosur kanë qëlluar dhe mbi Ilir Rusmalin, mbi Ridvan Boden, i kane bërë benë Genc Pollos dhe Eduard Halimit, dhe pse jo dhe Jozefina Topallit. Ata janë aty për t’u ndeshur me qeverinë. Ata policë po aty kanë qenë dhe në rastet e tjera të gjesteve të dhunës ndaj ministrave, por nuk i ka pushuar askush. Janë shoqëruar protestuesit në komisariat dhe kaq.
Sali Berisha po i arreston jo se kanë faj, jo se nuk do të barazohet me ministrat e tij të dhunuar, por se është i tmerruar që po preket miti i njeriut të paprekshëm. Ai do t’u tregojë shqiptarëve që të mos guxojnë të ngrenë dorën mbi të, se dhe vetëm për një qese mielli shkarkohen 20 policë. Ideja se ndaj tij mund të ngrihet dora e një qytetari e tmerron dhe e vendos atë në pozitat e një njeriu të zakonshëm, të prekshëm, të dhunueshëm, të vdekshëm, siç janë gjithë njerëzit fatzinj të kësaj shoqërie që sundohet prej tij.
Ai, që deri më sot terrorin e ka përdorur si mjet sundimi dhe poshtërimi ndaj shoqërisë, është gjendur i tmerruar para faktit se dhe ai mund të bëhet viktimë e zemërimit qytetar. Jeleku i tij antiplumb, nga më të shtrenjtit në botë, eskortat e tij që ia kalojnë Gardës së Gadafit, paniku i tij në momentin kur u qëllua me miell, janë pasoja të maktheve që ai ka nga përballja e mundshme me shoqërinë një ditë kur të jetë qytetar i lirë. Ndëshkimi i egër ndaj policëve është një sinjal se ai nuk do të tolerojë t’i afrohet rreziku në asnjë rast.
Nuk e ka personalisht me ata policë fatkeqë që u gjenden në atë territor atë ditë, e ka me policinë në përgjithësi, dhe me shqiptarët që duan ta pështyjnë në fytyrë në veçanti. Kërkon t’u tregojë se është i paprekshëm dhe nuk mund t’i afrohen. Është makthi i njeriut që ka hesape të pambyllura me qytetarët, me të vrarët për shkak të pushtetit të Familjes së tij, me ata që ka ekzekutuar para kryeministrisë, me ata që u dogjën në Gërdec, me ata që po vriten përditë rrugëve të Shqipërisë për shkak të degradimit të pushtetit të tij. Ai e la të lirë krimin të sundojë rrugëve të Shqipërisë me shpresë se shoqëria do gjunjëzohej dhe tani befas shkarkon 20 policë, kur shikon se ka njerëz që nuk kanë çfarë të humbasin, po ngrenë dorën ndaj tij.
Nuk e ka me 20 policët. E ka me të gjithë ne, që flasim kundër tij, që shkruajmë kundër tij, që jemi gati të ngrejë dorën kundër tij. Po na paralajmëron si një kryeministër kauboj. Ndaj nuk duhet t’ia falim këtë standard ndëshkimi ndaj policëve të pafat, që janë shkarkuar vetëm për të qetësuar makthet e tij. Prej sot e tutje duhet me mbajtë nga një qese mielli në makinë, ose në xhep të xhaketës. Nuk dihet ku u del përpara, në ndonjë miting, në ndonjë pritje a restorant. Hidhjani në fytyrë, se u tmerruaka dhe nga mielli, pa le të shkarkohen nga 20 policë çdo herë. Shqipëria është me e sigurt pa ata.
