Ilir Yzeiri
Nëse ti vendos që të heqësh dorë e të mos merresh me asnjë gjë që ka lidhje me këtë vend, nëse ti për një çast vendos që të mos ndihesh fare si bashkëvendës me të tjerët si ty që gëlltisin të njëjtin ajër si ty, pra nëse ti vendos që të lësh më në fund të gjithë hajdutët dhe të palarët që kanë zbritur nga malet apo nga kodrat, nga fushat apo nga pemët dhe po e zhbëjnë këtë vend, pra nëse ti vendos të heshtësh e të mos thuash asgjë edhe kur sheh një zulmë me fshatarë që janë rreshtuar nga i pari i fisit të tyre në qeveri dhe shfaqen si intelektualë, si shkrimtarë apo si njerëz të mendjes, pra nëse ti ke vendosur që të mbyllësh sytë e të mos shohësh asnjë gjë nga e gjithë kjo pëgërje, ti e ke të pamundur, sepse duke menduar kështu ti harron se e ke vërtetë të pamundur.
Kam disa kohë që shëtis pasditeve nga kodrat e liqenit dhe, duke ecur andej bashkë me bashkëshorten time, më duket vetja se vetëm këtu nuk ka asnjë gjë nga ajo Shqipëria që jeton poshtë në asfalt. Këtu lart nuk ka godina qeverie, nuk ndodhet godina e Kuvendit të Shqipërisë apo ish-KQPPSH-ja dhe ty nuk të vinë zorrët në grykë sa herë që zonja Jozefina bën emulacionin demokratikas, duke nxjerrë në rrugë të madhe fotografitë e ecjes përpara të qeverisë demokratike, nuk ka kioska gazetash, nuk ka bare, ka vetëm gjelbërim, pemë dhe ajër të pastër.
Si për të na kujtuar se jetojmë në një shtet tjetër, herë pas here kalon ndonjë makinë e vogël policie dhe brenda saj rrinë zakonisht dy policë të rinj, njëra është vajzë dhe tjetri djalë. Nuk ka më bukur. Makina e tyre ecën pa zhurmë dhe është blerë nga tenderi i fundit i policisë, u është blerë atyre kompanive që kanë krijuar monopolin në Shqipëri, po kjo është një histori tjetër që nuk ka vend këtu, në këtë shkrim.
Makina ecën pa u ndier dhe ti ndihesh më i sigurt, të duket vetja sikur jeton në Amsterdam ose në… ku e di unë se ku, por jo në Shqipëri. Peizazhi nis e prishet aty-këtu, sepse, në ndonjë cep, shfaqen tregtarët ambulantë të misrave të pjekur dhe unë me bashkëshorten time, meqenëse i pëlqejmë, nuk rrimë të hamendësojmë për ligjshmërinë ose jo të biznesit në fjalë. Djali ku ne blejmë misra është edhe simpatik dhe me të bëjmë humor. Mirëpo mbrëmë, sapo na u shfaq djaloshi me sytë bojëqielli që shet misra të pjekur, mu pranë vendit që dikur i thoshim Kisha e Shën Prokopit, vumë re se nuk e kishte humorin e zakonshëm.
Para nesh kaloi makina e vogël, e pandier, e urtë e patrullës së policisë dhe brenda saj policja dhe polici i ri po nduknin nga një misër të pjekur. “Eu, or ti”, bërtiste misrapjekësi, “po më morën katër misra or ti”. I fliste një polici tjetër, i cili rri pranë tij thuajse çdo natë dhe parkon diku më tej një motor. “Janë dy mijë lekë or ti. Eu, po jo po nuk shkon or ti, po pse më morën katër, ata ishin veç dy”… Ne u afruam dhe nxorëm 50 lekëshin tonë si zakonisht. Meqenëse qëlluam pranë tij e pyetëm si ishte puna dhe ai na tha se patrulla e policisë kishte ndaluar dhe i kishte marrë pa paguar katër misra. Pra dy mijë lekë të vjetra.
Çfarë t’i thosha? M’u bë sikur isha futur në llucën e liqenit që është poshtë dhe ngado ndieja erën e kërmët të vendit nga i cili mendoja se isha shkëputur. Më erdhën në mendje të gjitha reportazhet investigative që kam bërë. Më erdhi në mendje gjyqi im dhe Tritan Shehu, që bashkë me priftërinjtë e Zojës së Këshillit të Mirë kanë grabitur 100 mijë metra katrorë tokë në emër të Nënë Terezës dhe në vend të një spitali kanë ndërtuar një universitet privat, më erdhën në mend milionat e eurove të Dritan Priftit dhe më mbeti në sy portreti i asaj polices së re që përtypte misër të pjekur.
Pra patrulla e policisë, ajo që ka për detyrë të na mbrojë ne nga hajdutët, nga keqbërësit, nga kriminelët, ndalon te një shitës i mjerë misrash dhe e grabit atë. Natyrisht ata kanë ndaluar aty dhe me shaka apo edhe me ndjenjën e atij që i sheh të tjerët si të dobët, i kanë marrë katër misrat dhe i kanë futur në makinë. Ata nuk i kanë grabitur në kuptimin klasik të fjalës. Ata ia kanë marrë dhe nuk i kanë dhënë lekët, sepse në vetëdijen e tyre një polic mund të marrë dhe të bëjë ç’të dojë. Dhe të mendosh se ishin fare të rinj, nga ata që sapo kanë dalë nga shkolla. Po nesër, po pas dhjetë vjetësh si do të jenë bërë ata?
Kam përshtypjen se kjo patrullë policie në fakt nuk është aleatja jonë kundër kriminelëve. Unë kam të drejtë të besoj se ajo patrullë është një grup kriminal që, siç grabiti atë misërpjekësin e gjorë, mund të grabisë ose mund t’i vërë gjobë një pronari lokali çfarëdo, një biznesmeni. Befas m’u shemb godina rozë që kisha ndërtuar në mendjen time dhe kodrat e liqenit, ky oaz paqeje, befas u ndot sapo aty kaloi një copëz shtet, sapo aty kaloi një patrullë policie.
Do të isha lutur me mish e me shpirt që të paktën në atë vend të mos hynte asnjë copëz shtet, të mos kalonte asnjë patrullë police, të paktën në atë vend, që të ndihesha se nuk jetoja në Shqipëri, se jetoja në një vend tjetër, por jo isha gabuar dhe e pashë që nuk mund t’i vidhem shtetit tim, që më ndjek jo për të më shërbyer, por për të më grabitur… shteti im si një patrullë policie.
