Xhemail Peci
“Natën time të fundit në Zyrën Ovale tashmë të boshatisur, unë mendova për arkën e qelqtë që e kisha mbajtur në tavolinën time të kafesë pak hapa larg meje. Aty ishte një gur të cilin Neil Armstrong e kishte marrë nga Hëna në vitin 1969. Sa herë që diskutimet në Zyrën Ovale e kapërcenin arsyen njerëzore, unë i ndërprisja ata dhe thoshja: ‘A e shihni këtë gur? Është 3.6 miliardë vjeç. Ne gjithë do t’i nënshtrohemi kohës si ai. Le t’i ftohim gjakrat dhe t’i rikthehemi punës.’ Ai gur hënor më dha mua një këndvështrim krejt të ri të historisë dhe të ‘rrjedhës së gjatë’ proverbiale.” (Bill Klinton: Jeta ime)
Fragment
Zëri – një diamant i klasit të parë, një margaritar i rrallë, si një gur hënor në shkëlqimin e tij; një zë që djeg me magjinë e tij, herë si eshkë e herë si unor.
Zëri, një parlament i zogjve, një akademi muzikore në vete.
Kur çdo gjë do të jetë pluhur, zëri yt do të jetë vetë Mbretëria e Artit.
E Mbretëria e Artit s’është gjë tjetër pos Mbretëria e Zotit.
Është vetë: Paqja e Përjetshme!
Zërit tënd do t’i nënshtrohet çdo gjë, edhe rrjedha e kohës e edhe rrjedha e ujit, rrëketë e shirave që derdhen në shtratin e lumenjve, gurgullima e krojeve e katarkatet e bardha, Ujëvara e Mirushës e detet me oqeanet, perëndimi i Diellit dhe shkëlqimi i Hënës, kopshtet e planeteve dhe ato të Parajsës !
Zërit tënd do t’i nënshtrohet edhe etja e edhe malli, edhe Vezufi e edhe Etna me flakët e tyre të gjalla, edhe llava vullkanike që shpërthen si një zjarr i shenjtë dashurie, e edhe vetë dashuria – një portokalle e gjakut! Pranverat me lule, edhe lentat e ylberit. Edhe psherëtimat lulevirgjëra.
Kur çdo gjë do të jetë pluhur!
Kur vitet dhe qindvjeqarët do të treten si gjethet në vjeshtë, kur çdo gjë do të ikën me ritmin që nuk kthehet, kur çdo gjë do t’i përket vetëm së kaluarës…
Pikat e shiut do të ndjejnë mall për të trokitur në dritaren tënde (më së shumti do të ndjejnë mall të premteve…)
E lotët e fluturave do të përmallen të bien përmbi shkronjat e emrit tënd. Vetë shpirti i shiut do të ndejë mall të valë ta shkruajë për të satën herë: emrin tënd; trëndafilat do të ndiejnë dhembje, e fletët e trëndafilave do të digjen në heshtje për të rënë në tuart e tua më të bardhat, në duart tua më të butat në botë; buqetat e luleve do të përmallen të vijnë – qoftë edhe në parmakët e dritareve të katit të VIII-të; fletët e luleve si një gjuhë e shenjtë e pafajësisë dhe e butësisë, do të këputen në dhembjen e pathënë, vetëm e vetëm sa për të prekur gishtërinjtë e tu të gjatë, yjet do të digjen në flakën e tyre ndriçuese për të prekur majat e qepallave tua; Hëna do të tretet në vetminë e saj për të rënë qoftë edhe vetëm një herë më shumë-përmbi sfondet e ballit tënd si përmbi sfondet e mermerit; engjëjt do të bredhin të përmallshëm për të ulur fletët përpara teje; kalldrëmet e rrugëve, kuadratet dhe sheshet, do të duken të zbrazëta pa ritmin e ecjes sate (ku t’shkelë këmba, mbijnë lule…); jeta do të duket e pakuptimtë dhe bota një shkretëtirë, lumenjtë do të shterren në rrjedhën e tyre për tingëllimat e zërit tënd; Ujëvara e Mirushës do të digjet në vetminë e saj – pa bardhësinë e zërit tënd; zanat me shtojzovallet nën hijet e krojeve – sa të vetmuara do të jenë në përgjërimin e pafund për ta ndier qoftë edhe vetëm një herë të vetme: butësinë e zërit tënd; meloditë e fyejve dhe rrjedha e kristaltë e krojeve do të digjen për simfoninë e zërit Tënd; tufët e bardha të reve si sogjetarë amshimi, do të ndihen të vetmuara pa të bardhën e këmishës sate; krahët e engjëjve do të duken si të lëmekur pa supet e tua; nata do të tretet në thellësinë e saj pa flokët e tua ngjyrë gështenje, qetësia dhe vetmia e saj do ta përpijë natën – pa të mëndafshtën e flokëve tua; vetëtimat e mëndafshta s’do të mund t’i thurin një dantellë qiellit – pa kapilarët e kollë; kopshtet e parajsës, e tok me to edhe portat e saj me kopshtet e planeteve, do të jenë shumë të varfëra pa ata dy sytë e tu si dy margaritarë; e kaltërta e qiellit dhe blu e detit do të digjet dalëngadalë për të kaltërtën e syve tu; Dielli do të ndrijë i lëmekur pa ato dy dritat e shenjta të syve tu, e Hëna do të jetë një udhëtare e vetmuar në gjerdanin e yjeve – pa hapat e tu, pa atë ballin tënd – balli ku mblidhet Etleva dardane, balli ku rri e menduar Elikona Ilire; agimet e trëndafilta dhe muzgjet e portokallta do të dridhen në kujtesën e tyre – pa siluetën tënde; e valët e kreshpëruara të detit tok me dritën e agimit, do të kërkojnë pamjen e fytyrës sate – për të shkruar poemat e tyre përshkuar me rreze drite.
Do të ikin vite e do të vijnë mote, do të ikin mijëvjeçarët e do të vijnë shekuj të ri, por vetëm diçka nuk do të vijë më kurrë, diçka që është e papërsëritshme, diçka që është e magjishme:
Bota e zërit tënd!
Zëri yt i bardhë, bardhësia dhe butësia e tij, magjia dhe ëmbëlsia e zërit tënd.
Bota do të duket si një fushë pa fund, si një shkretëtirë e mbirë në hapësirë, pa mëshirën e zërit tënd!
Do të digjen zogjtë në etjen e tyre, do të digjen dhe kanarinat në mallin e tyre, do të digjen dhe tufët e pëllumbave për të marrë ca troha buke, për të pirë ca pika shiu: në pëllëmbët e duarve të bardha, (duart e tua më të butat, duart e tua më të bardhat në botë); do të pëlcasin dhe gurët nga vapa, nga vapa do të pëlcasin dhe shkëmbijtë me të çarat e tyre – por më shumë se kaq, për ta ndier qoftë edhe vetëm një herë:
Zërin tënd!
Vezufi dhe Etna do të digjen si squfur e llava e kraterit të vullkaneve do të ziej – por jo më shumë se flakët e melodive të zërit tënd; shiu do t’i lutet Krijuesit të Universit të bie si butësi e zërit tënd – mundësisht sa më butë; e engjëjt do t’i luten poetit më të përsosur për të amshuar:
Zërin tënd!
E Zoti, sado që do i bekoj flatrat e tyre, engjëjt prapë do t’ia kërkojnë lotët e shiut në vend të litarëve – për të zbritur në tokë, e flatrat e zërit tënd do t’ia kërkojnë – për t’u ngjitur lartësive të pafundme të horizonteve, thellësive të qiellit!
Një botë e tërë, një univers i tërë, një gjithësi e tërë në zërin tënd, sepse një zë si ky mund të del vetëm nga Parajsa.
Jo!
Vetëm nga zemra jote:
Zemra jote është më e shenjta e kësaj bote!
Psherëtimë lulevirgjër e pranverave do të përgjërohet të flasë me zërin tënd, ritmi i pikave të shiut si një valc vienez, do të lutet të flasë me zërin tënd, rrëketë e ujëvarave e tingujt e lahutave do të përmallen për:
Zërin tënd!
Prandaj, të lutem më thuaj: Kush do ta mund kohën?
Shekujt dhe mijëvjeçarët mbi të cilët bie pluhuri i harresës?
Zëri tt?
Jo!
Ai nuk do të jetë kurrë i vetmuar.
Me të do të jetë gjithmonë, si një bekim i shenjtë Perëndie, mëshira e tij!
Sepse mëshira e zërit tënd ka kohë që ka hyrë në urdhërat e bekimit hyjnor!
Dhe se duke iu nënshtruar çdo gjë zërit tënd, valëve të tij dhe melodive magjepëse, universi do të gjejë pasyqrën e vet më besnike!
Parajsa do të gjejë vetveten, e përjetësia do të gjejë rrënjët e tij- shpirtat e bardhë që prehen në amshim, përmes butësisë së zërit, do të njohin më mirë krijuesin e vet, por edhe krijuesin e kësaj kryevepre, në të cilën do të prehen, të gjithë: në paqe dhe në qetësi.
Paqja e Përjetshme – e gjakuar aq shumë, dhe Mbretëria e Artit – e lakmuar aq shumë, do të bashkohen të dyja si dy bekime hyjnore, të ëndërruara kaq shumë nga bota njerëzore, dhe do të shkrihen në një Zë:
Pa dyshim – preludi më i bukur për në Mbretërinë e Zotit!
Deri atëherë, Poeti më i Përsosur, Krijuesi i Universit dhe i Amshimit, do ta ketë përmbyllur ciklin e parë të ri – Krijimit, ku çdo gjë i nënshtrohet Zërit (Lutjes dhe Përgjërimit).
Në ciklin e dytë, pasi do t’ua ketë kthyer të verbërve dritën e syve – edhe këtë për shkak të së kaltërtës së kopshteve të planeteve në ata dy sytë e tu (si dy diej të vegjël), çdo gjë do t’i falet lartësimit të Zotit: përpara Portave të Parajsës!
Së treti, pasi të ketë bekuar shpirtin e shiut, shpirtin e luleve dhe shpirtin e dritës, më të bardhën e shpirtit – sërish do t’ua falë sferave më të larta.
Më shumë sesa për hir të zërit, për hir të vetë mëshirës së zërit tënd, në të cilin mëshira e Zotit u fal si vetë shiu prej lotit:
Edhe pasi të kenë kaluar 3. 6 miliardë vjet, më shumë se shira, do të të bie vetë:
E zërit tënd mëshira!
Edhe pasi të kenë kaluar 3.6 miliardë vjet!
Universi do të marrë frymë si ti!
Ligjërimi i luleve do të jetë si ligjërimi i zërit tënd, ritmi i pikave të shiut do të jetë si ritmi i zërit tënd, lentat e ylberit do të jenë si timbri i zërit tënd, polemi i luleve dhe nektari i tyre, do të jetë si nektar i zërit tënd – balsam për shpirtin!
Shpirt i shiut – zëri yt!
Shpirt i luleve – zëri yt!
Shpirt i dritës – zëri yt!
Edhe simfonia hyjnore do të jetë si simfonia e zërit tënd, e fletët e luleve bashkë me zogjtë, me pëllumbat dhe me kanarinat: Mikrofonin do ta mbajnë në vend të duarve tua (duart tua më të butat, duart e tua – më të bardhat në botë)…
Po!
Edhe pasi të kenë kaluar: 3. 6 miliardë vjet!
Në këmbim të një guri me shkëlqimin e tij hënor, të cilin njerëzimi arriti ta zbriste në Tokë – vetëm pas 3. 6 miliardë vjetësh, Qielli do ta ketë: Zërin tënd!
Sepse vetëm Krijuesi i Amshimit dhe i Universit, mund ta di se sa shumë ka pritur Qielli për një këmbim të tillë, pa dyshim:
Preludi më i bukur për një Paqe të Përjetshme!
Një marrëveshje mrekullie e përjetësie, pasi që natyra dhe arti kanë bërë kaq shumë garë, se cila do të bënte zërin tënd, sa më margaritar!
Sepse, edhe pasi të kenë kaluar 3.6 miliardë vjet, më shumë se shira, do të bie vetë…
Si një bekim i shenjtë:
E ZËRIT TËND:
MËSHIRA!…
