Nga Kimete Berisha, 26 Shtator 2013
1./ Desha ta filloj ditën me fjalën “të dua”. Përballë meje një trëndafil i qëndisur në mur, dhe motra ime e vogël. Nuk kam kujt t’i them “të dua”. T’i them motrës – ajo e di. Ajo e ka fotografuar çdo pamje të “vjeshtës së trëndafilave”, dhe e kam zgjedhur për trashëgimtare të shumë kujtimeve të mia të bukura.
Më ka besuar verbërisht kur i kam treguar se pikëllimi është shkalla e fundit e lumturisë. Dhe kurrë s’bëhesh i lumtur për së dyti.
Sytë e saj janë sytë e mi të dytë. E di se jam e bekuar që i kam edhe një palë sy që shohin edhe për mua.
Por, asgjë nuk më mjafton.
Njëjtë si dje, do ta pimë nga një filxhan kafe, të zbukurohemi shpejt e shpejt për të arritur me kohë në zyrë. T’u dukemi të bukura atyre që nuk na pëlqejnë.
I tregova. Në ëndërr e mora një letër. E lexova si një tregim hyjnor, por arrita të mbaj mend vetëm porosinë e parë të letrës: ‘Dhe u nisa të bëj ziqër për shpirtin tim…’. Fort u pikëllova.
E shfletova librin për ta gjetur ëndrrën time. Profeti tha se Zoti ua dërgon njerëzve një libër në ëndërr që t’i udhëzojë të ecin rrugës së dritës. Por, nëse e shqyen librin apo letrën në ëndërr, atëherë tha se ëndërrimtari do të vdes.
2./ Në korridorin e vendit të punës të njëjtit njerëz flasin për qeverinë që shumë shpejt do të bie. Nëntë vite, e njëjta dëshirë që të rrëzohet qeveria dhe e njëjta mërzi, e njëjta nevojë për të ikur pa thënë lamtumirë.
Ne nuk duam. Ne nuk frikësohemi. Ne nuk urrejmë. Ne nuk shpresojmë. Nuk hakmerremi. Se, ne jemi të mbijetuar të luftës, nuk jemi të shpëtuar. Në njëfarë mënyre ne kemi vdekur në luftë.
Fëmijët e luftës, asgjë, as dashuria nuk i ngushëllon.
Nuk rri me askënd, nuk flas asgjë, nuk shoqërohem me asnjeri, sillem si hije që në mëngjes del nga opera, vetëm, dhe natën kthehet në operë përsëri.
3./ Shandani më pëlqente se kishte formë gjarpri, ndërsa vendi ku vendoset qiriu ishte në formë kurore.
Artisti i humbur që e ka punuar këtë shandan ka qenë surrealist i rrallë, që ka provuar ta bëjë edhe shpatën e thikën me dorezën e fytyrës së engjëllit të vdekjes.
Pronari i vërtetë i shandanit të vjetër në panairin e artizanateve me siguri ka vdekur. Dhe të gjithë trashëgimtarët e tij, përveç këtij shandan-gjarpri që e ka lënë t’u bëjë dritë shpirtrave pa dashuri.
E pyeta shitësin e artit të humbur për emrin e autorit të shandanit që nuk e dinte. Pas gati tri vitesh, prej se e kam humbur shijen e urisë, shijen e etjes dhe nevojën për të pasur e për të qenë, e pëlqeva këtë gjarpër.
Si të mbledh përsëri kujtime të reja, tani kur që tri vite jam duke e çliruar shtëpinë time nga kujtimet e vjetra, duke larguar gjëra nga shtëpia ime, që kur të shkoj në jetën tjetër, ta lë të zbrazur nga gjërat dhe nga kujtimet e mia. S’dua askush t’i hedh kujtimet e mia, si shandanin e autorit të panjohur në treg.
Shitësi i artit të humbur m’u afrua dhe më zbriti çmimin. Nuk i kërkova asgjë. Nuk e dija se mund të zbritej çmimi i bukurisë së huazuar.
Nuk e pyeta asgjë.
– ’S’kam as grua, as fëmijë’ – tha i buzëqeshur.
Çdo gjë që kish ishin ato gjëra të vjetra, për të cilat tregonte se nuk kishte pasion, por kishte dashuri të madhe.
Vetëm një dashuri e madhe të lë pa u martuar.
Edhe ai dukej si personazh i humbur i gjërave të vjetra, që i ka gjetur derë më derë të shkapërderdhura nëpër fshatrat e Pejës.
Dëshirova ta pyes shumëçka, ta pyes për dashurinë e tij që e nxjerr në shitje, për bukurinë e vdekur dhe për çmimin e dashurisë së tij, që e zbret sa herë që sheh sy të pikëlluar, që janë nisur në rrugë për të vdekur.
Ai kujtonte se ia shtonte vlerat pasurisë së tij të huazuar, pa autorë, duke treguar se ishte i pamartuar, bohem mistik, sikurse autorët e vdekur të tyre.
Martesa gjithmonë e prish tregimin e dashurisë.
E bleva atë gjarpër të më bëjë dritë në natën e errët të shpirtit tim.
Fund: Kaluan 9-tē vite. Duke pritur që edhe mua të më vijë radha të largohem nga kjo zyrë e ftohtë, pa e kthyer kokën mbrapa, pa thënë lamtumirë.
