Nexhat Halimi
shkrimi që s’do ta dërgoj
hëna kaq vrarë ende qet sy në frëngji
rikujton ç` lule merrte jetë në këtë hi
asnjë rrënjë nuk qe dot e farës tjetër
secila degëz dritë vinte nga gjak i vjetër
pak qe kjo për ty e vetëtimat e pa fe
pak qe kjo për ty dhe etjen e pa atDhe
ec tash pa kokë zgiçet në natë në botë
veten kaq rëndë shaluar e ik vetmisë
s`e jeton kurrë më hënën në frëngji
as shfaqjen mitike në bërryl të historisë
të plakut me mjekër në përgjakjet për liri
kaq pa vete ka ngel çdo gjë kaq pa ty
ja pse këtë shkrim s`do ta nis te ti dot
fytyrës ndiej më ikin dy pikë lot
dy sumbulla lot të digjen në letër
qaj për ty
ajo që duhej të vinte nuk u shfaq kurrë zot
ndoshta pse qe natë ndoshta pse rigonte shi
grimcoja thonjtë shqelmoja guralecët kot
udhët iknin të zbrazëta e vinin në vetmi
flokët e natës aty aty derdheshin nën neone
e në mua binin vetëtima përplasje jehone
çdo gjë ngrihej në zjarr më pastaj bëhej hi
gjithçka do të vritet e në heshtje do të vdes
unë i verbër as të ec kot as aty të pres
shikoj lulet e freskëta për ty zjarr me aromë
qaj e kaq i mpirë kthehem me to në dorë
ja tek veniten humbin bien fletë fletë në dhomë
ndopak dhe në zemrën e mbuluar me borë
i mbyll sytë njëqind vjet kanë ikur ndërmjet
i çel sytë në xham të dritares bie natë dhe shi
ende zemër të pres dhe ende qaj për ty
maja e gjirit
kaq vjet më vonë fedorë papritur çela sytë
kënaqësia s` qenka gjë tjetër sall një thikë
me zjarrin shpirtëror ngulur në zemër
të jesh gjithnjë rob i etjes e dhembjes
oh a s`i shikon nga flatrojnë pëllumbat lart
e në fushën e kosovës rriten lule gjaku
ti zbret dhiares te kroi i gurit në këmishë të lirit
e era ta zbulon pak majën e gjirit
lulet fluturat zogjtë e humbin gjithësinë
përralla
e tërheq demin me flutur të kaftë mbi ballë
në rripin e gjatë ta kullot me bar të egër
ndërmjet udhës e arës së vjetër me grurë
s`shihet e fërshëllen ndonjë burrë në urë
i zënë ne habi te vasha në këmishën prej lirit
e ajo ndien nga i ndizet gjaku i gjirit
shikohet syrit të bukur të demit të tërbuar
i derdh flokët për shpinë me mendje te unë
uh unë digjem në mihje misëri pa fun`
e tërheq për kapistër demin e zi me larë
ai e vërvit në majat e paprekshme kodrës
tashmë s` mashtrohet me sytë e lodrës
etur flakë në mbrëmje i afrohet pasqyrës
ia zgjon vetes ëndrrat nën tingujt e lirës
shikon e mahnitur në secilin vibrim të fytyrës
turpshëm pak i prek dhe cicat gjithë zjarr
i qesh për frëngji hënës e shtrihet të bëj gjumë
në ëndërr prapë më takon mua te një lumë
e bie borë zotIm lart në shkrepa të rugovës
zogu i kaltër dhe lulet e kaltra
`i zog i kaltër flatron kaltër në kaltërsi
ka vjet kaltërohet aty e as shkon as vjen
e pres e zemra do të më pëlcas
zot ç`i ngjet kaq kaltër fedorës sykaltër
njëjtë fund fushës me lule të kaltra në dorë
vjen kaltër vjen kaltër vjen dhe s`arrin
kush do ta ma lëshojë mbi varr kaltër
tufën me lule të kaltra të venitura kaltër
fusha e kaltër tashmë kaltërohet dhe më
me hijen e kaltër në hapësirën e kaltër
me tufë të freskët lulesh nga kaltërohet
e ai zog i kaltër në kaltërsinë mbi kullë
e ajo bukuri e kaltër me tufën me lule të kaltra
varri im nga kaltërohet në kodër
e mështekna nga e përjeton shiun
gjithnjë kaltër e zgjatur mbi liqen kaltër
përhitja e flijimit
gjithçka e humbur mund të kthehet
çasti është i vetmi tret e i njëjti s’vjen më
ja dhe rrënja nga ndihem është e lashtë
në etje të përhershme ta kapërcejë hijen
sëmundjen e vogëlsisë e të ëndrrës
flijimi i vetëm është në krijimin e iluzionit
në zbërthimin e metaforës së fjalës për ty
shtangesh me të çarën e rrashtës në hu
e pret e harrohesh e pret e zgjohesh kot
për çastin i cili e ka ndarë zemrën dysh
s’është e domosdoshme diegia në turrë
ndoshta do të bjerë shi dhe ti vjen përsëri
zjarri ta rizgjojë gjithnjë gjakun mbi gji
e bie të flesh e zgjohesh e prapë fle e fle
kaq gjysmë e njëjtë e gdhend lart lart hënën
njëjtë e ndërton figurën e flakës së shpirtit
të mos ngelësh i pahetuar në kullë
gjithçka e humbur kthehet koha kurrë
vrasja e kujtimit
e çel portën qiellore në vaj e habi e zbres në jetë
nis udhëtimin e gjatë në kohë nga `i stacion i vjetër
ec e ec e ec deri te ulliri i stacionit tjetër
detit i përzihet sillet lëmsh vjell e vjell në `i fletë
është pergamenë me shkronja të djegura e varre
ç`është kjo zotIm urrejtje plagë e asgjë ndërmjet
sharje sharje sharje e veç ndonjë vetëtimë dashuri
një kallose hëna varur mbi të e `i vath e `i bari
kopeja ka mbushur udhët blegërin çirret gërhet
lart flatron e plaguar një turtulleshë mbi hijen e vet
e pikët e gjakut flakë i lë ëndrrës kaq vjet
mjegullës së kujtimit ik kali vraç të ngrihet kas
unë as mund të digjem as të dëgjoj as të flas
në degën e padukshme udhës ma varin fjalën në litar
s`është lehtë të më bartin me kujtime në kodër
vdekja e kujtimit
ngjet të të bjerë gota nga dora e të thyhet zot
s`kthehet më as me lutje as me besim as me lot
ç`i ka prekur gjërat ja aty s`zgjohet gjë më kot
t`i shikoj sytë e sytë që njihja nuk janë ata sy
natyrisht koha ka ikur pa zemër në verbësi
kaq vjet ke pi ujë te kroi i gurit apo diku tjetër
unë te kroi i kishës aty në kujtimin e vjetër
aty pija gjithnjë e kot gjithnjë njëjtë flakë i etur
shihemi tash sy më sy e asgjë s`ndodh ndërmjet
e tëra është habi është dhembje është diçka tjetër
është veç mjegull veç vetmi gjithësi e vjetër
në të cilën bie borë e era t`i zgjon flokët kalli`
kot ke bindje tjetër gjithnjë ndihesh i fjetur
ftohtë është bie borë dhe kujtimet kanë vdekur
II ëndrrat e djegura
Ik e i mbyll sytë e i mbyll dritaret në dhomë
ç`më duhem pamje të vdekura zall dhe shkreti
koha ujk ka këputur në ty lule dhe aromë
shpirti yt fedorë qenka gurëzuar në vetmi
kush do të besojë më në gjërat kaq të pafe
pse të besojë në ëndrrat e djegura në rrufe
pa asgjë të gjallë pa gjak e pa atDhe
të jesh gjallë s` do të thotë nuk ke vdekur
të shikoja dhe gjithnjë bindesha se je e fjetur
a jam unë ai fedorë apo ndokush tjetër
ik vetes e shaj kohën e zjarrin e besim e vjetër
rrëzohem ngrihem e rrëzohem e qaj me zë
